To jest film, któremu cała ta otoczka zwana fabułą nie jest potrzebna. Mistrzowie kina też tak naprawdę nie potrzebują typowej fabuły, która prowadzi widza za rączkę. W "Młodości" Sorrentino bazuje na bohaterach, to oni ewoluują niespiesznie przechodząc w najróżniejsze stany emocjonalne. W "Birdmanie" Inarritu oglądamy próby, próby, generalną, spektakl bam. I już. W tych filmach nie śledzimy historii, śledzimy spojrzenie reżysera na świat, na temat. Sicario jest pod tym względem podobne, tyle że wychylenie kieruję się w drugą stronę.

Tutaj ponad historię przekłada się strzelanie z karabinu, pędzący konwój, latające Black Hawki. Ma się dziać. Dużo i z pomysłem. Głównym pomysłem jest to żeby widz utożsamiał się z bohaterami i im kibicował. Ma się cieszyć z kolejnych kul wymierzanych w oprawców, z granata wrzuconego do auta oprychów. Nawet ewidentne egzekucje poddanych widz przyjmie z radością, byle dobro pokonało zło. Świetni Del Toro i Brolin z minami ostatnich twardzieli walczą o przywrócenie normalności. Tyle, że problem w tym co jest tym dobrem i co jest normalnością. Film w końcu sam się wystawia na ostrzał widzów zarażonych formalizmem. Logiki tutaj nie uświadczysz.

Nie ma co ukrywać, faceci lubią takie filmy. Dziewczyny będą musiały przeboleć to, że są zabierane na sequel Sicario zamiast sequela Mamma Mia. W końcu to my bawiliśmy się żołnierzykami tworząc w swoich głowach wielkie bitwy. Teraz zdarza się, że możemy oglądać wyśmienite wizualizacje walk, strzelanin i pościgów w kinie. Tak jest w tym przypadku.