Jake chodzi, śpi, wspomina, robi zdjęcia, które ukazują przebłyski niedalekiej przyszłości. Wkurza Sparky’ego. Niedźwiedzia też wkurza. Nadchodzi burza. Fabuła nie stawia żadnych pytań, więc na żadne nie odpowiada. Nie wiadomo, czy Jake był poczytalny, a jedynie nieszczęśliwy i uzależniony, czy może uzależnienie i nieszczęście w końcu popchnęły go na ścieżkę szaleństwa. Twórcy obracają tę mało znaczącą kwestię, dorzucając po drodze ewentualność, iż to otaczające bohaterów lasy skrywają jakąś mroczną siłę spragnioną ofiar. Snuje się to wszystko bez sensu, aż do pozbawionego znaczenia finału. Reżysera i jednocześnie scenarzystę nie interesuje nic poza własną wizją, co niestety uskutecznia kosztem publiki. Żeby dotrzeć do odbiorców trzeba im coś zaoferować, w przeciwnym wypadku można liczyć co najwyżej na świadków - tu typowej egoistycznej porażki.