Jak głosi plakat film zrobiony w technice 3D. Na ówczesne czasy było to pewnie coś na miarę "Avatara". Nie wiem jak dzieło Camerona będzie przyjęte po 60 latach. Ale film ...... to kawałek dobrego kina. Bynajmniej nie ze względu na "efekty specjalne". Z jednej strony urzekająco prosta historia, opowiedziana w dużej części w retrospekcji, rozpisana na dwójkę aktorów. Z drugiej jakże piękna katastrofa i niebezpieczna walka o życie.

Clare mimo usilnych prób nie może się uwolnić od "macek" byłego faceta. Jest już zmęczona ciągła ucieczką a kiedy spotyka wreszcie kogoś komu może zaufać... boi się go narażać. Mitchum jako Russ jest tu uosobieniem odpowiedzi na pytanie "Czego pragną kobiety?" - przystojny bokser, twardy, silny facet, odważny, uczciwy... szarmancki, miły, ciepły, wrażliwy..., inteligentny, wyrozumiały, z poczuciem humoru, odpowiedzialny, lojalny... i w dodatku pomimo tego wszystkiego nie nudny. :) Po trzecie jest jeszcze Cappy, czarny charakter. Od pierwszego pojawienia się widzimy, że źle mu z oczu patrzy, lepiej nie spotkać go w ciemnej uliczce i w ogóle zwiastuje kłopoty.

A teraz element dramatyczno-przygodowy. (W zasadzie pierwszym jest scena tanga. Porywająca i zapierająca

dech. Jak to w amerykańskich obrazach tego czasu - przemycanie odrobiny seksu bez seksu :-)) Jedziemy sobie kolejką gondolową na szczyt góry i podziwiamy widoki. Dziewczyna pyta zapobiegliwie czy to bezpieczne. He, he... Kiedy operator uspokaja, że przez 20 lat zdarzyły się tu tylko dwie drobne awarie możemy być pewni, że coś pójdzie nie tak. Nie tak od razu, ale kiedy wreszcie jest to katastrofa zdarza się we właściwym momencie. Środki realizacyjne były skromne a możliwości techniczne niewielkie, to widać. Ale ponad 10 osób zamkniętych na powierzchni wielkości windy w sytuacji zagrożenia życia wystarczy aż nadto by zbudować dramatyczną narrację.