jak ktoś chce wierszyk z filmu
W Xanadu kiedyś Kubla Khan
Pałac rozkoszy kazał wznieść:
Gdzie płynie święta rzeka Alf
Przez groty niezliczone w dal
Nim w ciemne wpadnie morze
Dwie na pięć mil żyznego gruntu
Otoczył murem i wieżami:
W środku ogrody lśniły potokami,
I kwitły drzewa kadzidlanych woni,
I starożytne lasy porastały
Wokół słonecznych łąk zielonych.

Lecz ach! w głęboką romantyczną otchłań
Runęły wzgórza cedrami zdobione!
Dzikie to miejsce! święte i zaklęte
Bladym księżyca światłem nawiedzone
Jakby kobieta płakała za swym kochankiem - demonem!
A w tej otchłani wciąż kipiało groźnie,
Ziemia ciężkimi łykani dyszała,
I jęcząc, w górę z siebie wyrzucała
Fontannę wielką, pełną ciężkich głazów,
Które skakały niczym kulki gradu
Lub niby ziarna pod cepem żniwiarza.
Aż wreszcie spod tych tańczących kamieni
Znowu się rzeka święta wydźwigała.
Pięć mil się wiła zagmatwanym ruchem,
Przez bory i doliny przepływała,
Przez grody niezliczone w dal, by z hukiem
Znów się pogrążyć w martwym oceanie:
W tym huku Kubla słyszał niespokojne
Swych przodków głosy, zwiastujące wojnę.

A cień owego pałacu rozkoszy
Lekko unosił się pośrodku fali:
Słychać tam było, jak ze sobą brzmiały
Odgłosy fontann i lodowych jaskiń
Cud był to rzadki - pałac pełen słońca
Razem z grotami lodu pomieszany.

Samotną cymbalistkę
Ujrzałem raz w swej wizji:
Była dziewczyną z Abisynii
I na cymbałach swoich grała
I zaśpiewała o górze Abora.
A gdybym pieśń tę wskrzesić zdołał
I jej melodię i jej słowa,
Taką bym wtedy rozkosz w sobie miał,
Że z tą muzyką tęskną, głośną
Mógłbym w powietrzu wybudować
Jaskinie z lodu! Pałac pełen słońca!
A każdy, kto by zechciał mnie wysłuchać
Mógłby go ujrzeć i musiałby wołać:
"Strzeżcie się! strzeżcie! blasku jego oczu!
Po trzykroć falą oplećcie go wokół,
Zamknijcie oczy w trwodze, ile sił,
Bo on miodowy nektar sączył,
Bo on z ogrodów rajskich mleko pił."