Film jest mistrzowski. Zwróćcie uwagę, jak drobiazgowo i skrupulatnie jest budowana postać Harry'ego Caula. Żaden dialog, żadna scena nie jest przypadkowa. Film układa się w jedną, spójną, logiczną całość i jest obrazem o alienacji, osaczeniu jednostki w otaczającym ją świecie.

Harry Caul od początku portretowany jest jako profesjonalny, inteligenty człowiek. Pierwsze sceny, rozgrywające się wewnątrz samochodu zwracają uwagę na jego stosunek do pracy. Podczas gdy jego kolega, Stanley, zachwyca się dziewczynami, które malują sobie usta szminkami, Harry doprowadza go do porządku. Praca i wykonanie powierzonego zadania są dla niego priorytetem. Jak tylko wchodzi do swojego warsztatu, odtwarza nagrane taśmy raz po raz, by wydobyć z nich jak najwięcej. Zachowanie Harry'ego na targach - jest nieufny wobec innych, zamyka się w swoim własnym świecie. Drzwi do mieszkania wyposażone są w trzy zamki, on sam nie ma własnego telefonu (tak przynajmniej twierdzi), ma wręcz obsesje na punkcie własnej prywatności. Panicznie boi się, że ktoś mógłby ją naruszyć. Po godzinach natomiast, uwielbia grywać na saksofonie do swoich ulubionych kompozycji jazzowych. Utarło się, że jazz jest dla ludzi inteligentnych i takie właśnie wrażenie odnosi się podczas seansu. Zachowanie Harry'ego mogłoby sugerować, że ma on poważne problemy z własną osobowością. Osobiście od razu oceniłem go jako człowieka pozbawionego udanego życia seksualnego, co tłumaczyłoby jego oddanie pracy i bycie swego rodzaju "geekiem". Jednak Coppola pokazuje kilka scen później, że Caul ma stałą kochankę, którą odwiedza we wiadomych celach. Niestety, podczas jednego z takich odwiedzin okazuje się, że ta dziewczyna wie o Harrym więcej, niż on mógłby przypuszczać. Sam twierdzi, że nie ma przed nią żadnych tajemnic. Zostaje zachwiana jego pewność, że jego życie osobiste jest szczelnie chronione przez "kokon", jaki wokół siebie wytworzył (ba! nawet nosi płaszcz, który taki kokon przypomina fizycznie. Również nazwisko pozostaje bez znaczenia, caul oznacza z angielskiego błonę).
Praca, jaką wykonuje ma silny związek z jego charakterem. Będąc sławnym specjalistą od podsłuchu, wie, jak łatwo jest stracić prywatność. Sprawy, które prowadził wcześniej wydają się niemożliwe do rozwiązania. A jednak, Caul potrafił np. podsłuchać rozmowę dwóch osób na środku jeziora, na łódce, rozmowę prowadzoną niesamowicie asekuracyjnie i nieregularnie (rozmawiają o tym z Berniem Moranem). Prawdopodobnie wie, że jeśli jest w stanie zrobić coś takiego, to ktoś inny mógłby to zrobić jemu. A przecież nic go bardziej nie przeraża.
Będąc świadomym "tęgiego" charakteru swojej postaci, Coppola w kilku momentach umiejętnie uczłowiecza Caula, nadając mu np. rysę ironii. Caul po dowiedzeniu się, że na targach dla specjalistów od podsłuchu ma być jego konkurent - Moran pyta "a od kiedy Moran jest specjalistą od podsłuchu". To niezwykle ludzki przejaw. Coppola bowiem z zegarmistrzowską precyzją kreuje w swoich filmach niezwykłą atrapę rzeczywistości. Potrafi on wyłapać takie niuanse i przenieść je na grunt filmu, że nie można nie mieć wrażenia, że to, co w nich pokazuje, nie mogłoby się wydarzyć. Caul jest tak dobrze i wiarygodnie napisanym bohaterem, że gotów jestem uwierzyć w każdą rzecz, która mu się przytrafi.
Nie będę się zanurzał w analizę fabuły i poszczególnych scen i rozwiązań dramaturgicznych, gdyż nie to mnie najbardziej w tym filmie urzeka, ale nadmienię tylko, że również te elementy są kapitalne, cały przebieg akcji to materiał na Oscara (dalece lepszy niż myślowo podobne "Powiększenie" Antonioniego, ale i tego filmu jestem fanem), a muzyka to majstersztyk. Film jest wykonany i przemyślany naprawdę genialnie, ale wymaga skupienia i najlepiej dwóch - trzech seansów. Nie jest to kino czysto rozrywkowe, ale warto poświęcić mu kilka godzin życia - na obejrzenie i przemyślenie. Tyle mojego.