Przełomowy film w historii polskiego kina, którym Karabasz udowodnił - wbrew panującym wówczas opiniom - że możliwe jest nakręcenie nie inscenizowanego filmu dokumentalnego o pojedynczym bohaterze, pokazującego jego działanie, emocje, intelekt. Do tej pory uważano, że w filmie dokumentalnym można co najwyżej zapisać pewien wycinek życia jakiejś zbiorowości (jak Karabasz w "Muzykantach"), a pojedynczy człowiek nie jest w stanie pozostać naturalnym w obecności kilkuosobowej ekipy zdjęciowej uzbrojonej w ciężkie i duże narzędzia. Franek, którego Karabasz znalazł  w Ochotniczym Hufcu Pracy na Śląsku, zachowywał się naturalnie pomimo kamery i ekipy filmowej. Został wybrany spośród innych kandydatów właśnie ze względu na charakteryzującą go "suwerenność", czyli naturalną zdolność bycia sobą w każdej sytuacji, bez względu na to, czy obok stoi kamera, świeci reflektor, a ktoś podsuwa mikrofon. Namówiony przez reżysera Wróbel zaczął pisać dziennik, którego fragmenty znalazły się potem na ścieżce dźwiękowej filmu czytane przez aktora. Objuczeni tonami sprzętu filmowcy przez rok jeździli na Śląsk, aby cierpliwie obserwować i zapisywać życie Franka Wróbla w różnych sytuacjach: w pracy, wieczorem w hotelu robotniczym, w czasie wypraw do centrum miasta, podczas zabawy tanecznej, spotkania z dziewczyną w wesołym miasteczku, wieczerzy wigilijnej w rodzinnym domu i przysięgi wojskowej. Powstał wielobarwny, pulsujący życiem obraz życia dwudziestolatka wkraczającego w dorosłość pod koniec lat 60., opowieść o kolejnym człowieku "na progu", chłopcu z małej wioski rzuconym przez los w sam środek wielkoprzemysłowego Śląska. W 2006 roku reżyser powrócił do swego bohatera z małą kamerą cyfrową, by nakręcić "Pana Franciszka z Paczkowa".

Franciszek Wróbel opuszcza dom rodzinny w niewielkiej wsi, by podjąć pracę na Śląsku i nauczyć się zawodu. Wejście w wielkomiejskie życie wywołuje ekscytację, ale i lęk. Franek powoli zdobywa nowych kolegów, zakochuje się po raz pierwszy i przeżywa pierwsze miłosne rozczarowanie. Czas dzieli pomiędzy pracę, naukę i rozrywki. Kamera towarzyszy mu w hotelu robotniczym, w warsztacie i podczas lekcji, wypraw do miasta i wyjazdów do rodziny. Franek stopniowo zmienia swój styl życia, stając się częścią zorganizowanej społeczności Ochotniczego Hufca Pracy, a przy tym zachowuje swoją odrębność, silną osobowość. Na dokumentalny portret stworzony przez mistrza sztuki faktów składają się ujęcia obserwacyjne zarejestrowane w ciągu roku, często z dźwiękiem nagrywanym na planie, fotografie i odczytywane zza kadru dzienniki Franka. Kazimierz Karabasz tworzy z nich jeden z najważniejszych filmów w historii polskiego kina dokumentalnego. Do połowy lat 60. panowało bowiem dość powszechne przekonanie wśród decydentów i reżyserów, że dokument predestynowany jest do opisu zjawisk społecznych, film fabularny do zniuansowanych psychologicznie portretów. Przedstawiając precyzyjną koncepcję filmu Jerzemu Bossakowi, ówczesnemu kierownikowi artystycznemu Wytwórni Filmów Dokumentalnych, Karabasz postanowił zaprzeczyć tej opinii. "Rok Franka W." stanowi również przełom w twórczości jego autora, który we wczesnych latach 60. stosował przede wszystkim metodę cierpliwej obserwacji, z czasem dostrzegając jednak jej mankamenty i szukając nowych dróg zbliżenia się do dokumentalnego bohatera. W drugiej połowie lat 60. i na początku kolejnej dekady polscy dokumentaliści będą wielokrotnie podejmowali próby tworzenia dokumentalnych portretów. Kazimierz Karabasz powróci do Franka, realizując w 2006 roku film "Pan Franciszek".