Poszłam w weekend na Przejścia Iry Sachsa, bo widziałam w mojej socialmediowej bańce, że super film, że Rogowski ekstra i w ogóle całość top. Faktycznie zwiastun sporo obiecywał, a też proszę państwa, umówmy się, co lepszego jest w sobotni wieczór do obejrzenia w kinie, niż ludzie, którym nie wychodzi w życiu uczuciowym.

Oprócz wspomnianego już Franza Rogowskiego, który gra głównego bohatera Tomasa, w ten miłosny trójkąt uwikłany jest również Ben Wishaw jako Martin – mąż Tomasa od 15 lat (!), oraz Adele Exarchopoulos, czyli Agathe – najnowsze zauroczenie Tomasa. To, co od razu wywołało moje zaciekawienie, to biseksualność głównego bohatera, mam wrażenie, poprawcie mnie, jeśli mylne, że o ile homoseksualizm doczekał się wielu ról, historii, punktów widzenia w kinie, tak osoby biseksualne nie są aż tak częstymi bohaterami filmów.

Wracając do filmu. Nic więcej niż powyższy opis w zasadzie w nim nie ma. Nie wiemy, dlaczego Tomas zakochał się akurat w tej kobiecie, a nie innej (oprócz tego, że podczas seksu czuł coś wyjątkowego). Nie wiemy, dlaczego Agathe tak chciała być z Tomasem, ja miałam poczucie, że nie chciała być sama i się napatoczył to okej, niech zostanie. I w końcu postać Martina, który ucierpiał na tym zauroczeniu jako pierwszy – nie wierzę, że jakakolwiek relacja z Tomasem mogła przetrwać 15 lat, nie powodując całkowitego wyniszczenia partnera. Może widz dowiedziałby się tego wszystkiego albo chociaż miał szansę na domysły, gdyby bohaterowie ze sobą rozmawiali, albo próbowali ze sobą rozmawiać. Niestety nic z tego. Dostajemy zlepek narcystycznych odpałów (notabene świetnego w tej roli Franza Rogowskiego) i reakcji, często absurdalnych, pozostałej dwójki, której nie wiedzieć czemu na nim zależy. Dodatkowo Agathe, grana przez Exarchopoulos, pracuje jako nauczycielka, zupełnie jak grana przez nią postać Adèle w filmie Blue is the warmest color (reż. Abdellatif Kechiche) i aż trochę zaczęłam o Przejściach myśleć jak o trzecim rozdziale życia Adeli, bardzo smutnym rozdziale. Jednak wspominając tamten film doszłam do wniosku, że młodość i brak doświadczenia bohaterek dawała poczucie realności wydarzeń, wszak oprócz orientacji chodziło również o naukę poruszania się w relacjach romantycznych, przyjacielskich i z ludźmi w ogóle. W przypadku lekko nieopierzonych bohaterów ma to sens, w przypadku dorosłych ludzi takie uczuciowe szarpaniny są po prostu irytujące i bezsensowne.

Nie znajduję ani przyjemności, ani wartości, ani sensu w oglądaniu dorosłych dzieciaków skaczących wokół jednej drama queen i bawiących się uczuciami swoimi i innych. Gdyby film trwał o choćby kwadrans więcej, trwa zupełnie wystarczające 90 minut, to prawdopodobnie wyszłabym przed końcem. Ładnie i przejmująco Przejścia wyglądają w zwiastunie, w niektórych opisach, a potem, na ekranie, najciekawsze w tym filmie okazują się swetry noszone przez bohatera Franza Rogowskiego.

4/10.