Bardzo trudny film. Trudny w odbiorze, brzydki, pełen cierpień i szokujących zachowań. Szokujących jak dla kogo, bo nie dla tych co widzieli już jakiś film Pana Triera – do których się zaliczam. Przedstawiony jest tu świat, a właściwie jedna nieduża wieś, w której panują starodawne i bardzo sztywne zasady współżycia społecznego, w którym to kobieta nie ma prawa głosu. Wszelkie nie daj Boże akty seksualne z osobami, które nie mają takiej samej obrączki na palcu jak my, są najstraszliwszym z możliwych grzechów.

Stwierdziłem, że jest film trudny, choć tak naprawdę paradoksalnie zawiera bardzo proste dialogi. Główna bohaterka w ogóle niewiele mówi, co można tłumaczyć tym, że ma „nie po kolei w głowie” jak to stwierdzają jej najbliżsi. Otwiera się dopiero w rozmowach z.. Bogiem. Tak Bess rozmawia z Bogiem i co najdziwniejsze Bóg mówi przez nią samą. Przez cały film widz jest przekonany, że świadczy to tylko i wyłącznie o jej chorobie psychicznej. Jedna przestaję to być takie oczywiste po zakończeniu filmu. Powstaje pytanie czy przyczyną tego co robiła Bess była jej zwykła chęć bycia szczęśliwym? Jak daleko można się posunąć dla miłości? Czy ona robiła to z czystej dobroci, czy była psychicznie chora? Czy w niewytłumaczalny sposób potrafiła kontaktować się ze Stwórcą? Jak widać jest to kino, które tworzy wiele pytań. A może po prostu chodziło w tym filmie autorowi żeby „się pokazać”, żeby poprzez kontrowersje przykuć uwagę zdezorientowanego widza. Ja mimo początkowych wątpliwości uważam, że bliższa prawdy jest ta pierwsza opcja. Jest to typowe dla tego reżysera kino destrukcyjne. Warto zwrócić uwagę, że kiedy na samym początku bohaterowie mają zaznać trochę szczęścia, autor przedstawia nam to w sposób bardzo okrojony, jakby tylko czekając żeby jak najszybciej mógł ich pognębić.

Moim zdaniem nie jest to najlepszy film Larsa von Triera, co nie oznacza, że nie warto go obejrzeć. Choć może on bardzo razić idealistów, gdyż udowadnia, że nie wszystko złote co się świeci, że miłość może przybierać różne, czasem skrajne formy, które inni ludzie traktują jako chore. Trier mówi nam bezczelnie w oczy, czasem mocnymi środkami przekazu, że świat nie jest idealny, a wręcz panuje w nim chaos.

7/10