Wspaniały, niejednoznaczny film. Lars von Trier pozostawia widza po seansie z dość dużą ilością niejasności i postawionych pytań. Interpretacje filmu mogą być bardzo różne. Te częściej się pojawiające oscylują wokół Bess- czy była osobą psychicznie chorą, neurotyczną, czy też tylko niedojrzałą emocjonalnie, zahukaną przez otoczenie i rodzinę dziewczyną. Można się zastanawiać kto w tym miasteczku był bardziej chory- mieszkańcy podporządkowujący swoje życie bardzo surowym prawom opierającym się na specyficznie pojmowanej wierze, czy też niewinna dziewczyna nie potrafiąca dorosnąć, skrzywiona przez wszechobecne nakazy, wychowywana w atmosferze religijnej ascezy. A Jan? Jego namawianie Bess do sypiania z innymi mężczyznami, z czego wynikało? Czy z chęci oderwania żony od siebie- dania jej możliwości odskoczni od umierającego, kalekiego męża, bez wyrzutów sumienia? A może jednak, tak jak to było podsunięte w filmie przez Dodo i dr Richardsona, wynikało z jego wynaturzonej psychiki? A może (jak można przypuszczać na podstawie notatki samego Jana- „we mnie jest zło”) byłby to efekt powypadkowego uszkodzenia mózgu Jana? Możliwości jest sporo.
Ale nie o tym w sumie chciałem pisać. Ja w tym filmie założyłem sobie jeszcze coś innego- monologi Bess nie były jej udawanymi rozmowami z Bogiem, ona naprawdę z Nim rozmawiała. Film Larsa von Triera jest tak naprawdę nie o ludziach, ale o naturze Boga właśnie. Jego rozmowy z Bess pokazują nam Go jako surowego... no właśnie, kogo? Nie ojca przecież, ani raczej nie nauczyciela. W rozmowach wygląda raczej na dosyć obojętnego, wyniosłego słuchacza. Kogoś, kto nie wskazuje bezpośrednio jaką ścieżką należy podążać, a bardziej skupia się na naszych własnych pragnieniach. Umożliwia nam spełnianie naszych pragnień, nie tłumacząc nam jednoznacznie jakie będą konsekwencje ich realizacji. W ustach Bess Bóg jest obojętny, odległy, okrutny w swojej niezrozumiałości. Ale jest blisko nas, obserwuje nasze poczynania, nie opuszcza nas, gdy popełniamy błędy. Cele, które sobie wyznaczamy nie są Jego celami, nigdy nie wiemy, które ludzkie postępowanie spełnia Jego wolę. Dzwony, które słyszymy na końcu filmu są realne- słyszą je pracownicy platformy. Dzwony te są podziękowaniem Boga dla Tess, za podążanie za głosem miłości pomimo wszystkich przeciwieństw, które doprowadziły do śmierci dziewczyny. Można się teraz zastanawiać- a co z Janem? Był tylko narzędziem w rękach Boga mającym sprawdzić wiarę Bess? Zostanie przeklęty za doprowadzenie do jej śmierci? Czy też wręcz przeciwnie- to straszne doświadczenie pozwoli mu zwrócić się właśnie do Boga? A mieszkańcy miasteczka- tak bardzo bogobojni i tak bardzo nierozumiejący wielbionego przez siebie Boga- czy istnieje dla nich szansa na zbawienie? Czy błądzenie jest dobrem, czy też złem? Czy Bóg rozgranicza dobro od zła? Czy też jedno przenika się nierozerwalnie z drugim i nie może istnieć rozdzielnie? I na koniec- czym jest wiara? Czy wiara jest jednoznaczna z miłością?