Niektórzy nie powinni w ogóle kochać. Niektórzy nie powinni być obarczani bagażem, jakim jest miłość. Za trudna, zbyt wyczerpująca, zbyt destrukcyjna. I jeśli dobrze zrozumiałam, Lars von Trier w te nuty uderzał.

Bess była dziewczynką w skórze dorosłej kobiety. Niedojrzałą, infantylną, emocjonalną, to ją zabijało dzień po dniu. Uczucie jakim obdarzyła Jana, było jak bomba z opóźnionym zapłonem. Postawiła go w centrum wszystkiego, czciła jak Boga, darzyła go obsesyjną miłością, by wreszcie pozwolić mu na wyssanie z siebie wszystkich sił witalnych.

Z jednej strony dawała się wykorzystywać, z drugiej wykorzystywała innych. Szczególnie Dodo, była tą która niezmordowanie walczyła o resztki zdrowego rozsądku dla Bess. Jej szwagierka po śmierci męża, całą swoją energię wyczerpywała na opiekę nad lubującą się w destrukcji Bess. Ale nawet ona - ta która wydawała się twardo stąpać po ziemi, ta która rozciągała parasol nad głową szwagierki, gdy znów spowodowała burzę - nie zdołała uchronić jej przed klęską. Od samego początku można było przewidzieć, że koniec końców serce Bess pęknie od ciężaru tej miłości.

Miłość, miłość, miłość - czy jest czymś niemożliwym? Niemożliwym jak przełamywanie fal? W tym filmie jej skrajny przykład taką tezę potwierdza. Miłość to szczęście, ale częściej potok idiotycznych zachować, postaw, wyborów. A jeśli kochamy do szaleństwa, sami możemy stać się szaleńcami.

Bess została przez miłość znokautowana, miłość wycisnęła z niej wszystko, zużyła ją. Obsesja na punkcie męża, zaprowadziła ją na obleśny statek, gdzie obcy mężczyźni skonsumowali jej pogodę ducha. I nie była w stanie nawet zauważyć, że zgotowała sobie piekło na ziemi.