Kto nie był w Indiach, nie zrozumie i nie ma przesady w tym stwierdzeniu. To olbrzymi kraj, w którym ścierają się religie, sekty, grupy etniczne, narodowości. To kraj pełen niuansów, zależnych od kontekstów kulturowo-społecznych, religijnych czy politycznych. Zależnych nawet od różnych języków, którymi władają mieszkańcy każdego stanu. Ludzie ze slumsów cierpią z powodu biedy, są analfabetami, łatwo nimi manipulować i wykorzystywać do polityczno-propagandowych celów. Zaraz obok widzimy reprezentantów klasy wyższej (być może nadal kasty?), wykształconych, o jaśniejszej karnacji, z zarysowanymi brzuchami, którzy spędzają czas jedząc, dyskutując o zarobkach czy po prostu - życiu.
Paradoksalnie, kluczem do zrozumienia fabuły są sceny toczące się w tle - niezobowiązujące rozmowy po pracy, wspólne posiłki, spotkania z rodziną. W tych momentach jest sedno fabuły. Jest to szczególnie widoczne w scenie, w której sędzia prywatnie udziela rady krewnemu, którego dziecko nie mówi. Zaleca, by zmieniono mu imię zgodnie z numerologią, a palec przewiązano nitką.
Chaos biurokracji, synkretyzm religijny, wielość interpretacji, przywiązanie do tradycji i jednoczesny relatywizm - wprawiają reprezentanta zachodu w konfuzję. W Indiach, jak się okazuje, ten pokrętny chaos działa. Oczywiście ze szkodą dla jednostki i z tym próbuje walczyć (podkreślmy to) młody prawnik. Kim jednak (albo czym) jest jednostka w obliczy tak wielkiego kolosa, jakim są Indie. To uniwersalne pytanie, na które Tamhane nie odpowiada jednoznacznie...