Podoba mi się Elvis, jego sposób bycia. Elordi zrobił naprawdę dobrą robotę [85% Elvisa w mojej skali]. Niestety Butler w ogóle mi nie podszedł [5%], ciągle miałam wrażenie, że to ktoś udający tylko Elvisa. Przeczytałam chyba wszystkie pamiętniki osób z jego otoczenia i myślę, że mam już jakieś porównanie. Film jest na podstawie wspomnień Priscilli, spisanych między innymi w jej książce i niestety mocno odbiega od tego, co było tam przedstawione. Wydarzenia w książce są od dużo ciekawsze, główna bohaterka bardziej temperamentna. Jej szaleńcze zakochanie, wpatrzenie w swojego idola, ból i ogromna tęsknota, odtrącenie, czy silna potrzeba kontaktu fizycznego z ukochanym wybrzmiewa na każdej stronie. Film nie oddaje w ogóle tych silnych emocji, które przeżywa Cilla na stronach książki. Fabuła oczywiście mocno okrojona. Co nie zmienia faktu, że film dość dobrze zrealizowany. Czuć klimat tamtych czasów. Naprawdę miał potencjał. Mimo wszystko warto obejrzeć. Ale jak toś chce prawdziwych emocji i prawdziwej Priscilli, to odsyłam do książki.