Głównym bohaterem jest siedemdziesięcioletni emeryt, który mieszka w przestronnym domu na Brooklyn’ie, dysponując wolnym czasem i pieniędzmi. Cieszy się przy tym całkiem dobrym zdrowiem, więc jeździ po całym świecie, odwiedza restauracje i krewnych, grywa w golfa, dużo czyta i rozwija rozmaite zainteresowania. Jednym słowem – ma przej_ebane. Aby przerwać ten koszmar podejmuje pracę etatową, która stanowi ukojenie dla jego rozchwianych zmysłów i oddala poczucie beznadziei. Oczywiście wkrótce staje się niezastąpionym ogniwem prężnie rozwijającego się przedsiębiorstwa z branży e-commerce, będąc mentorem dla młodszych kolegów i nieocenionym wsparciem głównodowodzącej.
Jest to oczywiście uknuta na polityczne zamówienie, grubymi nićmi szyta intryga, wymierzona w Polaków, którzy uparli się, żeby nie pracować dłużej, niż do 65 roku życia, choć twórcy filmu usiłują wykazać, że można robić zawrotną karierę po siedemdziesiątce. Otóż przejrzeliśmy wasze zamiary, hollywood’zkie sługusy PO. Panie De Niro – ile Pan dostał za ten żałosny spektakl od tego ryżego, naczelnego wachmana w nadwiślańskim obozie pracy (chwilowo na płatnym urlopie)? Na nic wasze marne zabiegi. I tak nie damy się dymać do późnej starości, robiąc za fagasów bandy cwaniaczków z branży e-handlowej, czy jakiejkolwiek innej. Mamy w d_upie wyzwania zawodowe, problemy właścicieli przedsiębiorstw, kierowników, współpracowników, urzędników.. Wyskakujemy z tego śmierdzącego układu tak szybko, jak to możliwe i nic nas nie skłoni do powrotu.