Praktykant to taka nasza życiowa obecna teraźniejszość, jaką możemy obecnie zastać w naszym społeczeństwie. Robert De Niro gra tutaj człowieka wdowca, który w wieku 70 poszedł na zasłużoną emeryturę. Który próbuje jakoś w nagłym dużym napływie czasu coś zrobić ze swoim czasem, wolnym, jaki ma. A gdy wraca do domu dostaje w twarz bezsensem życia.

Stara się asymilować z ludźmi, rodziną. W jakiś sposób coś zrobić ze swoim życiem. Aż znajduję ofertę pracy, jako praktykant do firmy zajmującej się modą. Anne Hathaway gra tu rolę kobiety wyzwolonej pracującej, prowadzącej firmę. Mającej dom, rodzinę dzieci. Męża „zniewieściałego” jak sama mówi, który zajmuje się domem. Czyli mamy odwrócone role. Coś, o co walczą obecnie feministki - „faceci do garów. Kobiety do pracy.”


Bardzo podoba mi się wątek ukazanego tam konfliktu pokoleniowego. Starsi ludzie plus nowa technologia czy też osób młodych, nieradzących sobie właśnie z takimi osobami. Dziwne, złe podejście zrzucający ich na margines społeczny. Który z czasem się zmienia w większym kontakcie z nimi. W takich osobach zaczyna się zauważać ludzi z doświadczeniem. Którzy są chętni udzielić rady w każdej chwili, w każdej sprawie – nawet w tej sercowej. Rodzinnej, potrafiących wysłuchać, wesprzeć dobrym słowem. Film łamie też ideologie feministek. Pokazuje, że bez względu na to, o co walczą obecnie panie, nie jest to dobre. Raczej pokazuje coś innego. Że ta chusteczka staromodna trzymana przez panów swego czasu, jest dobra i służy do osuszenia łez pań. To co staromodne nie jest takie złe, wręcz go brakuje.

moje źródło: http://wereriders.tumblr.com/post/137946937642/praktykant-the-intern