Pozytywnie nastrajająca opowieść. Mamy tu konflikt rodzinny, przyjaźń, pasję, rozliczenie z przeszłością... Niby nic nowego, bo sporo takich historii już było w innych filmach. Na szczęście kumulacja tematów zadziałała na korzyść "Pragnienia". Z pomysłem ułożono wszystkie elementy układanki, tak iż nawet jeśli niektóre są słabsze, szybko zastępują je następne.
Podobał mi się pomysł retrospekcji w postaci bajki. Dzięki temu prawdziwa historia stawała się troszeczkę nierealna, oraz całkiem zabawna. Strzałem w dziesiątkę było też powolne przyzwyczajanie widza do twarzy bohatera. Na początku jej zupełnie nie widzimy, później kamera jedynie na krótko na nią zerka, by na końcu bez skrępowania ją pokazywać. Wątek przyjaźni z dyrektorem również na duży plus. Ciepły i zabawny fragment, choć posiadający szczyptę goryczy przez motyw alkoholizmu.
Za to relacje z ojcem bohatera wypadają zdecydowanie słabo. Trudno mi nawet domyślić się co najbardziej zaogniało ich konflikt. Wiem jedynie że raczej trudno by o jego autentyczności świadczyły sceny w których Kostya wciąż strzela focha na rodziciela, zamiast wytłumaczyć o co mu chodzi.
Nie podobała mi się też postać kumpla-cwaniaka-podrywacza. O ile jego trudny charakter mógł uchodzić za plus, to fakt iż lepił się do każdej napotkanej niewiasty nadawała filmowi cechy prostackiej komedii. Zupełnie nie rozumiem jak główny bohater mógł pozwalać mu, by zalecał się nawet do jego macochy. Trudno było też znieść ten rap lecący na okrągło w samochodzie.
Nie obyło się bez zgrzytów. Zobaczyć jednak można. Na pewno nie pożałujecie.