Jestem na świeżo po projekcji tego filmu i szczerze mówiąc, to nie ma rewelacji. Ten film mógł być dobry, o ile miałby przede wszystkim większy budżet, bo pieniędzy nie wystarczyło nawet na bitwę. Bitwę, o której mówi się wiele, cała akcja prowadzi do starcia i gdy ono już następuje, to widz widzi przed sobą czarny ekran. Historia księdza Brzóski to dobry materiał na scenariusz, jednak przełożenie tego na ekran i porównywanie np. z Napoleonem jest bezzasadne. To dwa różne filmy, do tego ten nasz - polski, miał mikrobudżet.  Zabrakło nawet efektów specjalnych, w lasach ostentacyjnie puszczano mgłę, co mnie strasznie irytowało, bo ile można się tym bawić i budować tym emocje. Fabijański nijak mi nie pasuje do roli księdza, sceny krzyku z bólu były w jego wykonaniu komiczne. Miałam wrażenie, że w końcu nie wytrzyma i w którymś momencie puści wiązankę przekleństw. Całe aktorstwo tego arcydzieła niestety na miernym poziomie, jakby niektórzy czytali je z kartek. Najlepiej zagrana chyba postać Franciszka, jednak on tego filmu nie uratuje. Łukaszewicz również się nie popisał, zbyt zadumana i męczęńska maniera. Należy też wspomnieć o charakteryzacji, która była dosłownie śmieszna. Widać było, że wszystkie brody i wąsy były podoklejane, to bardzo raziło w oczy. Nie było czuć klimatu trwogi. Nie wiem, może ja się naoglądałam zbyt dużej ilości amerykańskich filmów, bo liczyłam na to, że poczuję więź braterstwa miedzy powstańcami. Nie było ducha walki, przynajmniej ja go nie widziałam, nie czułam. Film ten jest głośno reklamowany, jednak ten rozgłos jest chyba zbyt duży, zbyt zakłamany. Warto się zastanowić, czy rzeczywiście projekcja Powstańca jest nam potrzebna do życia.