Kamera praktycznie nie spuszcza z widoku głównego bohatera - fotografa, którego imię ani razu nie pada z ekranu - gra go świetnie David Hemmings. Ten młody fotograf jest pewny siebie i traktuje innych z góry - zwłaszcza dziewczyny, które traktuje ewidentnie jak żywe przedmioty. Pewnego dnia, błąkając się po londyńskich przedmieściach, robi zdjęcia przypadkowo napotkanej parze w parku. Z pozoru banalne fotki przedstawiające zwykłych ludzi, w rzeczywistości skrywają pewną tajemnicę, którą fotograf odkrywa dopiero po tytułowym powiększeniu zdjęć - zdaje mu sie, że widzi na nich scenę morderstwa. Rzeczywiście, kiedy wraca do parku odkrywa ciało zabitego mężczyzny. Ale czy na pewno zabitego? A może to, co widział na zdjęciach - niezbyt wyraźnych zresztą, jest tylko jego własną iluzją, którą stworzył jego umysł? Bohater ten jest wyalienowany i sam też boryka się z tym problemem, nikt nie jest w stanie mu pomóc. Nie bez znaczenia jest też fakt, że w wolnych chwilach ten młodzian popala marihuanę w towarzystwie wyluzowanych kumpli - być moze to przez to mógł mieć jakieś halucynacje? Możliwych odpowiedzi jest całe mnóstwo, ale rezyser nie daje żadnej konkretnej. Jak w życiu - nie można być pewnym nawet tego, co uchwyciły twoje zdjęcia z aparatu, albowiem świat jest nieprzenikniony i zawsze tajemniczy. Pewne szczegóły mogą przedstawiać wszystko, co tylko sobie wyobrazisz - bo jest to zależne wyłącznie od subiektywnego punktu widzenia. Czy można zatem ufać zmysłom? Kolejne pytanie nie przynoszą odpowiedzi.
P.S. Dla widzów nie lubiących zawracać sobie głowy pytaniami o sens postrzegania świata i życia, niech wystarczy im obraz życia mieszkańców Londynu lat 60-tych, z niesamowitą atmosferą i swingującą muzyką oraz kapitalne zdjęcia, dopracowane do ostatniego szczegółu. "Powiększenie" to wybitny przykład dzieła przemyślanego w każdej minucie jego trwania. A perfekcjonizm jest jedną z największych zalet twórców genialnych. Antonioni do nich należy.