Ktoś napisał kiedyś, że ten film przedstawia... nic nie przedstawia. Wszystko co zostało tu przedstawione nie ma wyraźnego kształtu - architektura, muzyka, kontakty między ludźmi czy wreszcie morderstwo. Jak dla mnie Antonioniemu wyszło to doskonale, stworzyć film który przyciąga, ciekawi a nawet hipnotyzuje. Przynajmniej mnie zaintrygował bo masz sporo racji w tym, że Powiększenie nie spełnia większości wymogów kina. Toteż dla niektórych może być to np. świetny środek usypiający.

Z tą hipnotyzacją to raczej przesadziłeś. W zasadzie dałem całkiem dobrą ocenę, czyli 7/10, ale nie mogę powiedzieć, że ten film mi sie podobał, w sensie sensu stricte kinowym oczywiście. Po prostu doceniam jego przekaz i jak na owe czasy awangardę. Jednakże gdyby nie te fotki z morderstwem rzekomym, to naprawdę ciężko byłoby znaleźć coś co wciągało by w fabułę tego filmu. Całe szczęście Antonioni zadbał o wątek przykuwający uwagę i wzbudzający intrygę widza, bo jeśli tego by zabrakło, to mimo ciekawego przekazu, naprawdę słabo by się to wszystko oglądało. I mniejsza z tym, że ów intrygujący wątek okazał się poniękąd utopią.

Mnie taki specyficzny styl często się podoba. Wątek z Jane powodował pewne napięcie i był owiany tajemnicą. Cała scena z koncertem The Yardbirds miała jak dla mnie potężny klimat. Specyficzny sposób bycia młodego fotografa, który to sobie kupuje śmigło bo tak mu się podoba też jest dobrze poprowadzony. Jednak nie wyobrażam sobie oglądania Powiększenia w gronie osób czy przy jakimś choć małym hałasie z zewnątrz. Koniecznie noc i cisza i wtedy można więcej czerpać z samego oglądania. Chociaż wiem, że to takie moje dziwne argumenty. Jednak niewiele jest osób jak Ty, które doceniają w filmie przekaz i awangardę - a przecież to też jest bardzo ważne. Zrobienie w 1966 roku filmu produkcji amerykańskiej, który by tak swobodnie poruszał kwestie pozornie błahe jak np. przygodny seks czy reakcje na przestępstwo było na pewno sporą kontrowersją.