Słynna ostatnia scena - brat akurat wszedł do pokoju (ma 12 lat). Spogląda na ekran i dziwi się czemu główny bohater podniósł i odrzucił "piłkę" do mimów. Mówi, że to tylko ich zabawa, a on ma taką poważną minę jakby grał z nimi. Ja, kontrując, odpowiedziałem, że to normalne, że uczestniczy w grze z nimi, piłkę odrzuca, ponieważ wierzy, że ona istnieje, lecz tylko w wyobraźni. Ta sytuacja to oczywiście typowe zestawienie dwóch różnych poglądów na temat sztuki i stosunkowi wobec niej i nie byłoby w niej nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że nie została wymuszona. Wręcz przeciwnie, sytuacja była naturalna, a wywołało ją młodsze dziecko, które opisując to co widzi, przy okazji (przypadkowo) otwarło mi oczy na treść sceny oraz na różnorodność odczuć podczas jej oglądania. Trochę takie katharsis... spojrzenie na coś z tak świeżej perspektywy, że jedyne odpowiednie słowo to zachwyt. Sam się teraz zastanawiam, czy ta sytuacja nie była bardziej budująca niż scena.
Reżyser jakby zadawał mi pytanie: czy ty podniósłbyś piłkę? Wszystko wskazuje na to, że podniósłbym bez wahania, a brat, przechodząc obok, co najwyżej spojrzałby w stronę mimów i lekceważąco uniósł brew.

Koniec fascynującej historii. Dziękuję, do widzenia.