Dokładnie tak.

Ciekawi mnie ten film. Polecasz?

Jak najbardziej - tylko polecam wziąć sobie do serca to co napisałem w oryginalnej recenzji, aby potem nie wyjść zawiedzionym. ;)

Dzięki

Dokładnie. Na koniec płakałam razem z nią.

Nie ukrywam, że sam parę męskich łez uroniłem ;)

Nie ma w tym nic złego, emocje trzeba wyrzucić :⁠-⁠) Miłość powinna być prosta, a bywa skomplikowana. Ludzie są tak blisko od szczęścia, a jednocześnie tak daleko. Zamiast jasno i wprost wyjawić uczucia, to przechodzą jak przez labirynt, ukrywając i tłumiąc je w sobie przez lata. Kochają się, ale tłumaczą, że jednak nie są sobie przeznaczeni i że tak będzie lepiej dla wszystkich, cierpiąc potem długie lata. Dorośli powinni mieć szczerość dziecka, wtedy wszystko byłoby prostsze :⁠-⁠)

Amen to that :-) ludzie rzadko kiedy są ze sobą i innymi tak do końca szczerzy, a szkoda! Niemniej, ciężko chyba powiedzieć tutaj, że mamy do czynienia ze smutnym zakończeniem - Bohaterka po prostu poszła inną drogą, niekoniecznie gorszą. :-)

Tak, smutne zakończenie. Przez resztę życia będzie o nim myślała, udając że z mężem jest jej dobrze. Tego się nie zapomina, to taka niewykorzystana szansa. To podobnie jak z zakupem np. ubrania, mamy okazję przymierzyć oba i zdecydować, które lepsze i które kupimy i już nie będziemy myśleć o tym którego nie kupiliśmy, bo wiemy, że nie było wygodne. Z ludźmi jest o tyle ciężej, że nie zawsze możemy przetestować bycie w związku z daną osobą, bo trzeba wybrać jedną i przez resztę dni zastanawiać się, czy dobrze wybraliśmy :⁠-⁠D

Ładne porównanie z tymi ciuchamii ludźmi, mądre słowa. Pozdrawiam!

Dzięki :) Pozdrawiam.

Oj ja również płakałam razem z nią. Film niezwykły, daje do myślenia

Dla mnie to byłoby przekonujące, gdyby ich relacja się zawiązała w bardziej dojrzałym pod kątem emocji wieku. Czyli na przykład okres liceum/studiów. Jednak nie przemawia do mnie wizja, że tęsknię za kimś tak bardzo, z kim przyjaźniłam się mając 12 lat, że muszę się z tą osobą zobaczyć po 20 latach. Czy nawet wcześniej. Ja w wieku 12 lat bawiłam się jeszcze lalkami Barbie, dlatego nie uroniłam jednej łzy podczas filmu. Ale! (UWAGA, SPOJLER) Poruszyło mnie w scenie końcowej to, że jej mąż czekał na nią na schodach i to, jak przyjął jej żal.

W punkt.