Film nie porywa oczywiście. Typu "o facecie w łódce" jak dla mnie. Trafiłem przypadkiem na yt i coś mi świtało, że kojarzę motyw skądś. To był fragment książki Waldemara Łysiaka "Dobry". Bardzo sugestywne:

"-Dolce vita..." - powtórzył "Petro". - Wiesz, synu... znam tylko dwa adresy, gdzie trzeba pójść, żeby tak żyć w komunizmie, jeśli się nie ma kilku zer na fundament badylami. Pierwsze z tych przedsię­biorstw nazywa się Zjednoczone Zespoły Filmowe. Wstąp do filmu, to prawdziwy raj, to jest właśnie branża dla tego, kto chce być bon wiwerem. Jak nie wierzysz, to idź do "Atlantyku", uwierzysz. Dają tam bardzo ładny kolorowy obraz rodzimy reżysera Zarzyckiego, "Pogoń za Adamem". A może już...

- Nie... nie lubię polskich.

- To idź, polubisz ten fach. Film jest gniot, słowo kicz byłoby dlań komplementem, straszne gówno! Ale to jest film o gościu, który kilkadziesiąt lat po wojnie szuka za granicą kolegi z Powstania War­szawskiego. Kilku panów reżyserów, panów asystentów i pomocni­ków asystentów, oraz kilka pań-materaców, jeździ po metropoliach na kilku kontynentach, żeby w każdej zrobić jedno ujęcie na ulicy. Półroczny rejs dookoła świata za państwowe pieniądze, plus pensyjki z premiami, żyć nie umierać, jak ci się to podoba?"