choć zgodnie z napisami początkowymi film oparty został na sztuce Wilsona Barretta to inspiracje i powiązania z "Quo Vadis" są tu jak najbardziej oczywiste. plus jest ten że obraz De Mille'a obejmuje nieco mniejszy okres czasu niż tomiszcze Sienkiewicza i w ten sposób unika części karygodnych przekłamań i absurdów które nawarstwiają się bezwstydnie w powieści. nie zmienia to jednak faktu że w duchu jest to opowieść bardzo zblizona do książki noblisty i zwrodzoną hollywoodzką ignorancją podchodzi do kwestii historycznych. całość przywodzi na mysla jakieś propagandowe dziełko i zapewne byłoby niestrawne gdyby nie pewne campowe smaczki które zaserwował gigant z Fabryki Snów dla zaspokojenia niskich potrzeb widowni. całosć jest więc mocno podszyta erotyzmem i przemocą. to, co jednak najbardziej przyciągało mnie do owej produkcji to rzecz jasna występ Claudette Colbert w roli Poppei. już jej pierwsza scena czyni cały film godnym obejrzenia i aż chce się żeby częściej pokazywała się na ekranie zamiast natchnionych brodaczy głoszących pokój ludziom dobrej woli.