Rzec dzieje się w Atenach. Gość w dość dziwnych okolicznościach traci wzrok i decyduje się na eksperymentalne przywrócenie wzroku poprzez pewną aparaturą bazująca na odbijaniu się fal (coś jak u nietoperza). W międzyczasie jakiś wannabe-chirurg porywa w mieście laski i tnie je na kawałki. Wkrótce ich drogi się skrzyżują...
Nie chce mi się nawet zagłębiać w sens fabuły (znalazłem jeszcze kilka innych naciąganych motywów), bo jeśli odpowiednio się do całości zdystansujemy, dostajemy całkiem zacną rozrywkę. Mamy tu bowiem młodziutką Kirstie Alley i świetny klimat budowany fajną pracą kamery i doskonałą muzyką. Motyw wspomnianego aparatu również jest źródłem wielu intrygujących scen. Pierwszy zamerykanizowany obraz Nico Mastorakisa wypada zaskakująco przyzwoicie. Warto zobaczyć, jeśli gustuje się w grozie lat 80-tych, lub gatunkowym kinie greckim.