Plemię i jego niezrozumiały dla przybysza język. Bierny obserwator próbujący odnaleźć się w nieznanym mu, przerażająco cichym świecie.
Pseudo-ambitny czy ambitny? Opinie na temat tego filmu są skrajne. Moim zdaniem to bardzo dobrze o nim świadczy. Nie jest to z pewnością film nijaki. Wywołuje w nas reakcje, nie jest mdły, nie pozostajemy obojętni na ten wyraźny smak. Smak ten albo nas ciekawi, albo jest według nas przesadzony.
Naturalnośc bije po oczach. Oszczędność formy, brak tak częstej w filmach "paplaniny" to z pewnością zaleta.
Świat, w którym nie ma miejsca na miłość. Chłopak nie dostaje szansy. Jego uczucia są kaleczone na każdym kroku, obraz miłości jaki buduje w jego głowie otoczenie jest spaczony. Nie próbuje poznać dziewczyny. Od razu proponuje jej pieniądze. Nadal widać jednak pomruki "normalności" w jego zachowaniu. Głaszcze dziewczyne, probuje byc delikatny. Z czasem jednak mierzy się z rzeczywistością. Próbując przeciwstawić się stanowi rzeczy, w którym jego "ukochana" sprzedaje swoje ciało, posuwa się do złego. Kradnie, krzywdzi, zabija. W tym wszystkim zatraca "normalność". Nie próbuje już kochać dziewczyny, przychodzi do niej nocą z pieniędzmi i mimo jej wyraźnych protestów wykorzystuje ją.
Asymiluje się. Powoli, stopniowo, na naszych oczach, przeobraża się w jednego z członków plemienia. Początkowo niewiele ich łączy, jedynie wspólny język. Z czasem staje się jednym z nich. Awansuje, pnie się, paradoksalnie, spadając coraz niżej.
Plemie odcięte jest od świata. Dzieci, bo tak nazwałabym większosć bohaterów, znajdują się jakby z dala od wszystkich, są odizolowane. Za białymi drzwiami i kratą budują własny świat, własne zasady.
Na mnie jako osobie w wieku bohaterów film zrobił ogromne wrażenie. Z pewnością jeszcze wiele razy wspomne obrazy, które widziałam. Zmusza do refleksji nad własnym zachowaniem, decyzjami.