Z pewnością nie ku pokrzepieniu, bo w filmie jasno pokazane mamy, że większość samobójców żałuje swojej decyzji (co było już wielokrotnie badanie na osobach po nieudanych próbach). Więc chyba nikogo nie pociesza fakt, że osoba która odeszła zapewne żałowałaby decyzji i zrobiła to przez chwilowy brak siły, empatii bliskich etc.
Film raczej pomaga zrozumieć, czym kierują się ludzie decydując się na ten krok.
W filmie, z 4 przedstawionych osób, tylko jedna miała rzeczywistą, głęboką depresję (Napoleone), a pozostali po prostu stracili wiarę w szczęście, swoje możliwości, pogubili się. Film dobrze pokazuje, że czasem ludzie decydują się na samobójstwo z chwilowej bezsilności, nie zdając sobie sprawy, że to mija - te 3 osoby zmieniły zdanie (tu piękny fragment o pokazaniu, że nie ma ludzi permanentnie szczęśliwych).
Na szczęście (dla wiarygodności filmu) i na nieszczęście dla bohatera, nie udało się uratować tego czwartego, który przy tak głębokiej depresji z pewnością nie zmieniłby zdania po jednym radosnym wieczorze nad morzem czy wzruszającej piosence i też nikogo w takim stanie nie uratuje film. Jedynie farmakologia, długa terapia i wsparcie bliskich.

Doskonale to ujęłaś

Zgadzam się z Twoją opinią.

świetny komentarz

Dobrze napisane.
A sam film całkiem przyjemny na tyle na ile oczywiście poruszana tematyka może być przyjemna.
Miał momenty bardzo dobre, ale też miał momenty dosyć naiwne/ckliwe, jakby wymyślone przez dział marketingu do jakiejś reklamy ubezpieczyciela.
Przyznać trzeba mimo wszystko, że te ckliwe momenty były w swojej ckliwości także dobrze zrealizowane :)

Zgadzam się z tą naiwnością – najbardziej jaskrawym tego przykładem była chyba scena w metrze z tym śpiewakiem.