Do takiego filmu po prostu trzeba interesować się tematyką II wojny światowej żeby strawić to wszystkie. Dla mnie wymienione przez ciebie minusy są plusami filmu, pozwalają ujrzeć charakter samego Pattona jak i pobocznych postaci. Nie ustrzeżono się kilku dużych błędów, ale jaki film ich nie popełnia.

To jest problem ludzi. Jak widzą film wojenny z masą batalistyki, zaczynają narzekać na przesyt walk. Kiedy robi się film odwrotny - jest już zrzędzenie proporcjonalnie odwrotne. Do tego filmu (z 1970) trzeba podejść id razu ze świadomością że to jest "przegadany" film wojenny, kręcony w innych czasach niż np. "Kompania braci" czy "Szeregowiec Ryan".

Ten film opowiada o Pattonie. Nie o samych kampaniach, bitwach, rzeziach... lecz o Gen. Pattonie, jednym z najbardziej kontrowersyjnych dowódców aliantów podczas II wojny. Jego roli podczas wojny, skandalach, które wywołał, zmaganiu się z przełożonymi i o jego pragnieniach. To nie są typowe opowieści wojenne, gdzie oglądamy szeregowców zmagających się z innymi szeregowcami. To film o generale, on przychodzi na linię frontu, obejrzy, wymieni kilka słów z żołnierzami i wraca do swej ziemianki, gdzie klnie na zaopatrzenie/ostrzał/lotnictwo. Gdy nie ma walki klnie na przełożonych itd, bawi się na balach etc... Mamy tutaj zarówno okres akcji (Patton w Afryce, Patton lubi front, Patton wraca na front) jak i okres nudy (Patton po spoliczkowaniu, Patton bez wojny).
Scott świetnie ukazał nam postać generała i za to film dostał Oskara (którego Scott, który chyba nie wyszedł z roli, podobno nie przyjął).
Ten film to dla mnie klasyk, należy do kanonu filmów o drugiej wojnie.

Ocena jest sprawą gustu, tak samo czy film się podobał czy nie i tak już zostanie. Lecz większość twoich ,,argumentów'' ją popierających jest nietrafiona. Ten film jest opisany jako, Biograficzny, dramat, wojenny. pokazujący schyłek życia generała Pattona, już sama ta informacja (bo znajomość historii II W.Ś. nie jest obowiązkowa przed seansem) Powinna ci powiedzieć że w tym filmie nie uświadczy się zapierających dech w piersiach scen: pościgów, eksplozji, erotycznych. Tylko same ,,suche'' fakty (z żalem trzeba przyznać że w paru przypadkach nieprawdziwe, lub naciągane, bo nie do końca wyjaśnione przez historie) Równie dobrze można narzekać że filmy: s-f są zbyt nierealne, dokumentalne mają za mało akcji, a w romansach jest za dużo miłość. Lecz są to bezsensowne zarzutu.