To, co chyba większości ludzi umyka, jest właśnie sens tego filmu, który w rzeczywistości wcale nie opowiada o Margo i wcale nie chce pokazać, jaka jest niesamowita. Pierwsze wrażenie na temat fabuły filmu i tej dziewczyny właśnie takie jest, że to historia o poszukiwaniu miłości życia chłopaka, że ta dziewczyna jest wyjątkowa, że jest poszukiwaczką przygód, odważną, chwytającą chwilę. Tylko że tak jak ona sama przyznaje, jest papierowa i robiła to wszystko, by się taka nie czuć, jej historia umyślnie nie została zgłębiona: problemy, z którymi się borykała, zostały ukryte, liczyło się tylko to, że starała się odszukać siebie, nie pozory, które widzieli wszyscy wokół. Ludzie często widzą nas w sposób zupełnie odmienny, niż my się czujemy. Margo była jedynie pretekstem do tego, by pokazać, że z życia trzeba korzystać, nie bać się wszystkiego, nie trzymać głowy nisko, nie być papierowym człowiekiem, a tworzyć wspomnienia. Wyjść ze strefy komfortu. Dla niej to wyjście równało się ucieczce. Dla pozostałych była to pogoń za nią, podróż. Powiedziałabym nawet, że Margo nie była istotnym bohaterem filmu, jedynie elementem, czymś, co popychało resztę bohaterów do działania. Do robienia czegoś po raz pierwszy. Szkoda, że ludziom to umyka :) a finalnie stała się takim supełkiem, który związał każdego z nich ze sobą. Symbolicznie, nieumyślnie. Za pomocą idei.
A poza tym to w ani jednej sekundzie się nie nudziłam ze względu na trójkę przyjaciół, którzy są świetnie nakreślonymi bohaterami dla rozrywki. Dawno tak nie parsknęłam śmiechem na filmie (który nie jest komedią, przynajmniej nie oficjalnie xD), jak przy scenie w aucie z puszkami i wybojem na drodze :D śpiewanie Pokemonów też było świetnym momentem.