Ostatni film w karierze Klausa Kinskiego to pożegnanie na miarę jego osoby. "Paganini" sprawia wrażenie nieskromnego pomnika, jaki aktor postanowił wystawić sam sobie. Niestety, do arcydzieła brakuje tu dużo, uderza za to po oczach megalomania, którą przesiąknięty jest ów obraz. Kinski uważał, że jest kolejnym wcieleniem Paganiniego z takiej też perspektywy nakręcił swój autorski projekt. Nie to, żebym go nie rozumiał: sam jestem reinkarnacją kilku znanych osób. Szkoda tylko, że ulubiony aktor Herzoga swoje wnioski wyłuszcza widzowi w sposób dobitny, ilustrując jedynie odgórnie przyjętą tezę. Jeśli więc oczekujecie rzetelnej biografii wybitnego skrzypka, to tu jej na pewno nie znajdziecie. Paganini Kinskiego to narcystyczna ekstrawagancja, dopełnienie uprawianej przez artystę przez dziesięciolecia autokreacji. Nie zawsze jest to dopełnienie w dobrym smaku, miejscami można odnieść wrażenie, że oglądamy album rodzinny w formie kostiumowej (reżyser i główna gwiazda do przedsięwzięcia zaangażował również swoją ówczesną żonę oraz ukochanego synka), trzeba jednak przyznać, że od ekranu ciężko oderwać oczy. Czasem sprawiają to urzekające zdjęcia, kiedy indziej - mniej chlubne wpadki. Mnie osobiście najbardziej rozbawił sposób ukazywania występów Paganiniego: co jakiś czas dostajemy sekundową migawkę z Kinskim wywijającym na skrzypcach ile wlezie, całą resztę zajmują masturbujące się mleczarki, ewentualnie ujęcia podekscytowanego tłumu. Są tu momenty magiczne, jak "wybuchowe" wprowadzenie, zdarzają się też żenujące. Dwie rzeczy są wszak niezaprzeczalne: charyzma Kinskiego i elektryzująca siła muzyki Paganiniego. Nawet jeśli więc trudno uznać ów obraz za udany, nie jestem w stanie uwierzyć, że znajdzie się ktoś, kto byłby odporny na choćby jeden z wymienionych powyżej czarów.