Film opowiada o starym, emerytowanym górniku, który od wielu lat mieszka w domu na obrzeżach miasta. Pewnego dnia dowiaduje się, że jego dom ma zostać zburzony, a  w tym miejscu powstanie nowe osiedle blokowe. Karol Habryka nie zamierza rezygnować z domu, w którym spędził większość życia i postanawia o niego walczyć. A że jest człowiekiem upartym powoduje wielkie zamieszanie wśród działaczy kopalni.

Śląska rodzina Habryków mieszka w jednorodzinnym domku z króliczymi klatkami na podwórku. Życie od lat toczy się tym samym rytmem, spokojnie, bez wstrząsów. Nowy projekt przewiduje wyburzenie całego osiedla pod budowę nowych, wielopiętrowych bloków. Większość mieszkańców z radością wyprowadza się z niewygodnych chałup, ale Habryka pragnie pozostać "na swoim". Decyzja starego powoduje pewien rozłam w rodzinie - wspierają go jedynie żona i syn Antek. Czas przymusowej rozbiórki poprzedza szykanowanie wszystkich członków rodziny. Habryka ostrzega ekipę rozbiórkową, że dom jest zaminowany. Kierownictwo kopalni przyznaje Habryce za jego zasługi wygodna willę w Katowicach, dokąd przenosi się wraz z żoną. Śmierć Habryki kończy niemożliwą dla starych ludzi aklimatyzację w nowych warunkach.
Wraz z wcześniejszymi filmami Sól ziemi czarnej i Perła w koronie ten psychologiczno-obyczajowy dramat tworzy tryptyk poświęcony górniczemu Śląskowi oraz jego historii. Opowiada o bolesnych przemianach społecznych czasu współczesnego. Scenariusz powstał na kanwie lektury autentycznych pamiętników emerytowanych górników.

Osiedle starych domków górniczych ma zostać zburzone pod budowę nowych bloków. Część mieszkańców już się wyprowadziła do nowych mieszkań, inni są właśnie w trakcie przeprowadzki. Przed domkami płoną stare graty. Emerytowany górnik Habryka, żegnając się z sąsiadami, zapowiada, że nie opuści swego domu. Przydział na nowe mieszkanie drze. Żona chcąc nie chcąc popiera go, mieszkający razem z nimi młodszy, żonaty syn także rozumie upór ojca. Jednak synowa pod nieobecność męża wyprowadza się do bloku. Tymczasem zbliża się termin rozbiórki. U Habryki zjawia się jego starszy syn i próbuje go przekonać, że postępuje źle, przyjeżdża nawet dyrektor kopalni, w której pracuje młodszy syn. Jednak żaden z nich nie jest w stanie złamać uporu starego górnika. Któregoś dnia wnuczek Habryki wraca ze szkoły pobity, zabity zostaje także ulubiony królik górnika. Gdy przed domem zjawia się ekipa rozbiórkowa, Habryka ostrzega ich, że pod fundamenty podłożył miny, które zostały mu jeszcze z powstania. W kopalni tymczasem zapada decyzja, że należy naprawić krzywdę wyrządzoną Habryce - przodownikowi pracy i powstańcowi śląskiemu, który zasłużył na coś lepszego niż ciasne mieszkanie w bloku. Otrzymuje więc na własność willę w Katowicach. Przenosi się tam razem z żoną, ale w tym obcym, pustym domu oboje czują się źle. Habrykowa stara się jak może stworzyć choć namiastkę dawnego domu. Jednak mąż wkrótce umiera - jak stare drzewo, które usycha tuż po przesadzeniu.