Polaku, kim jesteś? Próbą odpowiedzi na to pytanie jest filmowy kolaż, który łączy materiały archiwalne i współczesne, zdjęcia dokumentalne i inscenizowane, a wśród nich doniesienia prasowe, ogłoszenia towarzyskie, oferty sprzedaży i fragmenty przemówień. Nawiązując do rodzimej tradycji dokumentu kreacyjnego w ujęciu Wojciecha Wiszniewskiego, film pokazuje różne przejawy polskości: rytuały patriotyczne i religijne, codzienne obyczaje, ale także charakterystyczne pejzaże czy intymne wspomnienia z dzieciństwa.

Jeden z bohaterów tego gęstego, kreacyjnego dokumentu mówi do kamery: "Czuję bezradność, czuję gniew, czuję strach i złość". Właśnie w takich emocjach wydaje się zakorzeniony film Piotra Stasika, pokazujący Polskę jako ziemię w transie, tonące w błocie i we mgle totalne peryferia, wieczny otępiały Wschód. Radykalna, prowokacyjna wizja reżysera wyłuskuje z rzeczywistości to, co w niej odpychające i powtarzalne, a atmosferę monotonii podbija narastająca z każdą sceną hipnotyczna muzyka Artura Zagajewskiego. Fragmenty "Dziennika pisanego później" Andrzeja Stasiuka, badania opinii publicznej, ogłoszenia o sprzedaży i matrymonialne, a także fragmenty audycji radiowych tworzą wielogłos, z którego wybijają się na pierwszy plan absurdalne "kazania" wygłaszane przez Wojciecha Kalarusa. Bo jeśli Polska tkwi w zaklętym kręgu swoich niemożności, to w ujęciu Stasika odpowiada za to także nasza bezrefleksyjna religijność - rodząca kicz, ufundowana na udręce, unurzana w sprzecznościach.