Nie rozumiem. Piszesz że powinien być cały czas ten park? To znaczy że wcześniej nie powinno być nic innego. Podoba mi się twój pomysł ale widać reżyser na to nie wpadł.

Jesli przez caly czas glowny bohater wygaladalby przez okno i widzial np. park, a zmiany by zachodzily tylko w srodku pomieszczenia z ktorego wyglada (mieszkanie, jego wystroj, osoby ktore sie pojawiaja, w koncu dom starosci) to mysle ze wydzwiek bylby mocniejszy. Pomieszczenie z ktorego wyglada mogloby byc analogia do jego mozgu, w ktorym tez trwa chaos. Natomiast swiat zewnetrzny pozostaje bez zmian czyli w tym wypadku widok z okna. Tak ja bym to zrobil.

+1 Ma to sens dzięki nie wpadłem na to

Tylko po co? I tak było mocno.

Mi sie wydaje, ze scena patrzenia przez okno, to taka rutyna bohatera, chwila jego radosci (obserwowanie dziecks bawiacego sie siatka). Moment kiedy widzimy go w domu opieki, kiedy rozchyla zaslony, ale juz nawet nie patrzy przez okno, pokazuje, ze to kolekna rzecz, ktora utracil.

Mnie się wydaje, że to byłoby zbyt łopatologiczne. Również to, co widzi za oknem, może być wytworem jego wyobraźni, powrotem pamięcią do czegoś.

Podoba mi się Twoja koncepcja w której, zobaczylibyśmy, że on cały czas był w tym ośrodku. Dla mnie okno było dla widza, aby mimo wodzenia był w stanie określić w której rzeczywistości Anthony się znajduje. Nie pamiętam teraz dokładnie co działo się za każdym razem jak Anthony patrzył przez okno ale interpretuję sobie 2 wyglądnięcia. Jedno jak widzi dziecko bawiące się woreczkiem foliowym - powrót do pewnej beztroski dzieciństwa (ja tak to odebrałem, pewnie dlatego że sam się pod nosem uśmiechnąłem bo pamiętam jak też tak się bawiłem). Wglądniecie na drzewa jakoś tak mi uświadomiło zasady życia i umierania. Drzewo jako coś co też kiedyś umrze, mimo że wydaje się, że szybko to nie nastąpi bo przecież dziesiątki lat są na to potrzebne. Tak czy inaczej oglądanie takich filmów to uczta, jestem wtedy taki szczęśliwy. Cieszę się, że takie obrazy są tworzone i wchodzą do mainstreamu.