Film, który obejrzeć powinien chyba każdy, ale nie każdy prawdopodobnie wytrzyma seans do końca. Brak słów żeby opisać emocje po wyjściu z kina, no ale cóż, muszę to z siebie wyrzucić:

Żeby mieć to za sobą, zacznijmy, od elementów technicznych: wizualnie przepiękne ujęcia cokolwiek niezbyt atrakcyjnej przestrzeni, subtelne ruchy kamery budujące napięcie, muzyka potęgujące uczucie zaszczucia od samego początku. Jest dobrze, ale to nie jest zwiastun nadchodzącej wielkimi krokami wielkiej przygody życia rodem z bijących do nas zewsząd billboardów i plakatów. Cóż, nikt nie mówił że będzie łatwo.

Zasadniczo konstrukcja filmu nie jest zbyt skomplikowana, ale niech to nie zmyli nikogo bowiem zabiegi i sztuczki reżysera polegające na zabawie linią czasową, przerzucające nas w przyszłość i z powrotem oraz ciągła zmiana inscenizacji nie pozwalają rozsiąść się wygodnie w fotelu i trzymają za gardło do ostatniej minuty. To jest zjazd po równi pochyłej aż do przejmującego finału. Szczury o słabych nerwach proszone są opuścić pokład.

Wszystko dzieje się w jednej przestrzeni, jesteśmy jakby uwięzieni w miejscu akcji, tak jak uwięziony w swoim umyśle jest główny bohater, który budzi współczucie mimo miejscami upierdliwego charakteru. Ten film pozwala zrozumieć choćby promil tego co dzieje się w głowie chorego na demencję starszego człowieka, co jest więcej niż wystarczające żeby wyjść z kina bladym na twarzy.

...

Nie napiszę nic więcej, to trzeba po prostu zobaczyć i przeżyć na własnej skórze. Ostrzegam tylko lojalnie: nie jesteście na ten seans gotowi.