Film Kusturicy jest dla polskiego widza o tyle ciekawy, o ile pokazuje stalinowski komunizm w wydaniu jugosłowiańskim zaraz po tym, jak jej przywódca Josip Broz Tito, demonstracyjnie wypowiedział posłuszeństwo Stalinowi (we wszystkich innych krajach komunistycznej Europy było to absolutnie niemożliwe). Same mechanizmy komunistycznej władzy, które zostały pokazane w filmie, nie są dla polskiego widza niczym nowym: aresztowanie Bogu ducha winnego człowieka, bo zażartował, a osoba, która to słyszała wygadała się funkcjonariuszowi bezpieki. To, co w tym filmie może wzbudzić zainteresowanie, stanowi zwyczajne życie Bośniaków w Sarajewie i ich codzienne kłopoty z polityką w tle. Ale i ono wydaje się podobne do życia mieszkańców innych krajów socjalistycznych w ówczesnej Europie. Dla mnie film Kusturicy jest ciekawym obrazkiem z życia Bośniaków pod komunistyczną dyktaturą, z kilkoma egzotycznymi dla polskiego widza zwyczajami (np. obrzezanie muzułmańskich chłopców), a także pewną dawką humanizmu i spotykanego również w czeskich filmach pogodzenia się z własnym losem, nie szukania zemsty, przeciwnie, dążenia do zgody pomimo krzywd wzajemnie sobie wyrządzanych.