Odbieranie tego filmu w kategoriach pretensjonalności jest błędem. Wynika właśnie z faktu iż wszystko widzimy oczami kamery Chrisa.Stąd ta kobieta się usztywnia,wydaje się nienaturalna.Wszystko co widzimy trzeba przepuścić przez ten filr właśnie.W kontekście tej kamery zachowuje się normalnie.Każdy z nas tak by się zachowywał.Każdy z nas sliłby się chwilami na jakieś intelektualne wywody,miny,pozy.Dodatkowo potęgowała to choroba Klaudii.Ucieczka w język sztuki była moim zdaniem mechanizmem obronnym.Ucieczką przed prawdziwymi emocjami,lękiem.I z tego poziomu mogli ze sobą rozmawiać.Przez zabieg kamery reżyser mógł wygłosić ustami aktorki kilka okrągłych haseł na temat życia.Może było tego zbyt wiele.Z drugiej strony jednak w jakiś sposób podkreślało to dysonans pomiędzy ciałem a duszą.Tym co ziemskie,wyuczone,,należące do pamięci a tym co nieuchwytne. Ten film to oprócz dramatu Klaudii to także dramat Chrisa.Widzimy to kiedy drze zdjęcie i potem je składa,w kółko wszystko ogląda.Nie zobaczy tam jednak prawdziwej Claudii.Ona odeszła wraz z śmiercią a na taśmach została tylko rola,forma."Mogę zatrzymać każdy kadr,to bardziej rzeczywiste niż rzeczywistość,w jakiś osobliwy sposób wieczne".Dla niej sztuka była ucieczką przed śmiercią, jedyną formą godzenia się z tym co nieznane,zaklinaniem rzeczywistości.Dla niego kamera była ucieczką przed bliskością.Zostanie po nich ślad...

Nic dodać nic ująć ;) Pozostaje jeszcze kwestia osobistych, filmowych upodobań, bo jak już zdążyłam się zorientować ci, którzy mieli przyjemność (albo i nie) sięgnąć do filmów Majewskiego albo je pokochali albo znienawidzili, rzadko pomiędzy.

Nie zgodzę się, Angelus mnie znudził, a ten film bardzo ujął