Życie Dżigita to niemal codzienna akcja pod Arsenałem. Ataki na konwoje, posterunki, próby odbijania więźniów, zamachy na urzędników i funkcjonariuszy. Patriotyczny ubaw po pachy. W obronie swej wizji wolności równie chętnie sięga po karabin, kanister z benzyną, jak i siekierę. Efektem działań jego sotni są kolejne ofiary, akcje odwetowe, aresztowania. Spirala przemocy wzbudza w Polsce gorący entuzjazm - ostatecznie tu nikt nie ginie, a rusofobiczna szajba znajduje obrzędowe ujście. Ranny Dżigit trafia do polskiego szpitala. Na miejscu okazuje się, że oficjalna propaganda i rzeczywistość to dwa równoległe światy. Do tej pory o morderstwach w imię politycznej utopii można było oficjalnie mówić jedynie bardzo dobrze, dobrze lub wcale, ofiary słuszne od niesłusznych oddzielał mur milczenia. Polityczno-ekonomiczny kolaps upadłej ojczyzny Dżigita oznacza pęknięcie informacyjnej bańki. Bojownik mierzy się z konsekwencjami własnego fanatyzmu.