Rebecca i Julian stanowią dobraną parę, a uwieńczeniem ich szczęścia ma być dziecko, które jest w drodze. Po szczęśliwym rozwiązaniu, dochodzi jednak do komplikacji: Rebecca zaczyna odczuwać coraz mocniejszą niechęć do swego dziecka, przechodzącą w odrazę i chęć pozbycia się go. Zmiana jej zachowania jest tak widoczna, że budzi coraz większy niepokój i powoduje, że dziewczyna trafia do kliniki. Tam dowiaduje się, że jej choroba, to najprawdopodobniej depresja poporodowa spowodowana kłopotami hormonalnymi. Z pomocą matki podejmuje wysiłek powrócenia do normalności, co stanowi dla niej prawdziwe wyzwanie. Ma świadomość, że utraciła więź nie tylko z dzieckiem, ale i Julianem oraz jego rodziną. Ci ostatni są przekonani, że należy Rebeccę odseparować od dziecka zupełnie, bo stanowi dla niego ciągłe zagrożenie. Przekonanie widza, że dziewczyna nie jest zdolna do opieki nad kimkolwiek, z kadru na kadr zaczyna się jednak zmieniać. Odkrywa ona piękno synka, jego delikatność, kruchość, i staje się zdolna do prawdziwych uczuć: czułości i miłości. Wie też, że jej poprzedni stan był patologiczny i chyba dlatego nie walczy o dziecko na siłę. Mimo, że rodzina Juliana nie chce zauważyć zmian w Rebecce, sam chłopak czuje, że jest ona tą samą dziewczyną co kiedyś. Boi się o dziecko, ale wie też, że bez matki nie byłoby ono sobą. Poza tym on ją po prostu kocha. Siłę i szczerość jego uczuć odkrywamy w ostatniej scenie. Piękne!