Czekałem na nowy film Anderssona z dużymi nadziejami. Mniej tu groteski niż w „Gołąb przysiadł na gałęzi i rozmyśla o istnieniu”, ten ekscentryczny zbiór kadrów dużo bardziej melancholijny i momentami mroczny. To samo obrazowanie jest dla mnie atutem, bo reżyser konsekwentnie stawia na sytuację i człowieka, starając się oddać zróżnicowanie świata. Tu jednak trochę za mało tych statycznych scen w dobranej kolorystyce różnych miejsc Sztokholmu i nie tylko. Mam wrażenie, że „O nieskończoności” jakby za szybko się kończy, że Andersson ponownie zastosował technikę punktowania i pozornego chaosu, już jakby jadąc na oparach, a przecież jest tu też rozpoznawalnie czuły, kiedy po raz kolejny opowiada o tym, kim jesteśmy. Dlatego tylko dobry, bo i odrobinę wtórny, i nakręcony trochę jakby na siłę, by było coś nowego.