Film każdemu da do myślenia.

Wszyscy zobaczą młodych ludzi, którzy sami do końca nie wiedzą, dlaczego tu się znaleźli, ale podejrzewają, że to może być ich życiowa droga. Fascynujące jest analizowanie ich osobowości. Wybrany na starostę nowicjatu, bohater większości scen filmu, Wojciech Baran, wydaje się być idealnym kandydatem na duszpasterza, zwłaszcza młodzieży, ale ostatecznie podczas spotkania bożonarodzeniowego doświadcza "olśnienia", że to jednak nie jest jego miejsce. Takie miejsca jak seminaria czy nowicjaty mają swoje "rytuały", takie , jak to "karaoke" - dla jednych widzów to będzie moment zrozumienia przez niego, że to droga bez sensu, dla drugich - że jednak wygrały potrzeby mężczyzny, który nie chce tak żyć, dla trzecich - gorsza chwila, przez którą podjął decyzję, której być może będzie kiedyś żałował, dla czwartych - to jego sprawa, a w zasadzie nie wiadomo, czym się kierował odchodząc...

A dominikaninem został ten grubszy, nie tak ciekawy, również w okularach. Nie za bardzo zrozumiałem, co z pozostałymi, bo w napisach końcowych trudno było prześledzić, kto miał napisane "OP' przy nazwisku. Oni w ogóle są ciekawym tłem tego filmu: każdy z nich ma swoje powody, że tu się znalazł. Kim są i jakie mają motywacje? Tego się nie dowiemy.

Film pokazuje podejmowane przez Kościół próby pomocy tym młodym ludziom w rozeznaniu: rozmowy z małżeństwem, badanie psychiatryczne (chociaż niewiele o nim się dowiadujemy), ciekawą pracę księży odpowiedzialnych za ten rocznik nowicjuszy. No i ten przemykający bokiem staruszek zakonnik, którego nowicjusze, chcą czy nie chcą, muszą utożsamić ze swoimi planami na starość.

Uważam, że to bardzo dobry film, który warto chyba zobaczyć drugi raz, że wyłapać więcej.