Bardzo kibicuje takiemu kinu. Jest niesamowicie potrzebne w tym szarym rasistowsko-homofobicznym kraju. Tym bardziej ucieszyło mnie logo Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, który dając pieniądze na ten obraz spełnia swoją funkcję. Nina to nie kino wybitne. Jest tu mnóstwo niedociągnięć. Choćby drewniane dialogi, które są jak hasła rzucone bez kontekstu. Bo gdyby rzucić na szalę tegoroczny „call me by your name” to okazuje się, ze scenariusz w obrazie Olgi Chajdas prawie nie istnieje. Jest spójność ogólna, ale nie ma w ogole dialogów.
Nie podobały mi się niestatety zdjęcia. Za ciemno, za „naturalnie”. Jest teraz moda na „naturalne” światło, której nie rozumiem. No ale wiadomo, to już jest kwestia gustu. A a propos naturalnie: dlaczego Julia Kijowska ma na twarzy trzy tony tapety? Tez nie rozumiem, aczkolwiek jedną rzecz rozumiem, a raczej wiem na pewno. Magda -
tak powinien nazywać się ten film. Historia Niny wszystko napędza, ale to Eliza Rycembel w pełni kradnie film. Jest najlepiej zarysowaną postacią, najbardziej zrozumiałą. Jest zjawiskowa i wcale się nie dziwie dlaczego Nina staje się Magdoseksualna.
Daję 7 gwiazdek za nieobojętność po seansie i za Rycembel. Za resztę, mam nadzieje, twórcy się nie obraza jeśli kiedykolwiek przeczytają te słowa. To z sympatii, szczerze i z życzeniami rozwoju kariery Olgi.