Polecam każdemu po rozwodzie, lub po rozstaniu. Temat poruszony jest dosyć uczciwie, i ta uczciwość oraz spora doza ciepła i w sumie dosyć mądrego optymizmu, daje filmowi trochę terapeutycznej mocy(..choć u mężczyzn dłuższy i bardziej rozbudowany jest zapewne posttraumatyczny okres alkoholowo-hedonistyczny). I rzeczywiście początek jest dużo lepszy niż trochę sztampowe i melodramatyczne rozwinięcie.

Całkowicie odradzam to co proponujesz. Na własną traumę (wiem o tym bardzo wiele - za wiele na 1 osobę) nałozy Ci sie jeszcze to co proponuja (?) twórcy filmu. jesli masz podobne odczucia - pół biedy. Ale jesli masz inne tragiczne bądź co bądź odczucia (kazdy na swój sposób przezywa rozstanie i każdy z innego powodu) - na twoje urazy nałożą sie te z filmu i dołujesz sie maksymalnie, albo gorzej. Jesli ktoś jest po rozstaniu - stanowczo odradzam ogladanie - chyba, że jestes masochista lub desperatem. Chociaż jako dodatkowe doświadczenie może byc, ale nie w okresie tuz po.... czymkolwiek.

No nie zgodzę się. Nie jest to film aaaż tak, po bergamanowsku głęboki żeby kogoś wpędził w jeszcze wiekszgo doła- nie przesadzajmy. Jest tam parę prostych prawd(..które pewnie w latch 70-tych brzmiały bardziej odkrywczo niż dzisiaj), które krzepią: terapia-pomaga, kontakty społeczne, nawet proste i powierzchowne- pomagają, seks-pomaga, rozprawienie się z mitami na temat siebie, miłości, byłego partnera- pomagają. Bohaterka działa z początku według podstawowej antydepresyjnej zasady gdzie „działanie wyprzedza motywacje”.. i odnosi sukces, w rozumieniu pokochania samej siebie. A że rozwód jest sytuacja totalna i z ostrożna należy dopuszczać do siebie bodźce, to już inna sprawa. Zgodzę się że nie na wszystkie filmy jest miejsce w tym trudnym czasie. Mnie np.: totalnie rozpieprzył film „Porozmawiajmy o kobietach”:///