Soderbergh we właściwy sobie sposób bawi się konwencją kina klasy C, robiąc wiwisekcję klasycznych motywów (ofiara przejmuje w pewnej chwili kontrolę na prześladowcą), parodiując zgrane chwyty, np. ofiara z trupem w bagażniku; wyśmiewa ale jednocześnie adoruje, intencjonalnie, sytuacje niemożliwe - cały motyw z pożyczaniem telefonu i "ukrywaniem" się aby zadzwonić.
Reżyser robi kolejną analizę gatunkową, równocześnie dodając od siebie nowatorskie operowanie kadrem, przełamując niejako naturalne ograniczenia sprzętu operatorskiego, czyli iPhone, na którym film został zarejestrowany. Stosuje ekstremalne kąty, duże zbliżenia, nietypową perspektywę.
Całość to przepyszna zabawa konwencją i naszymi oczekiwaniami. Film mocno broni się również dzięki kreacjom aktorskim, które pomimo dyskomfortu, jaki może wywołać tak intymna technika rejestracji, nie zdradzają fałszywej nuty. Można nawet powiedzieć więcej, to dzięki tej technice możemy łatwo wychwycić wszelkie niuanse, mikro tiki aktorów, które przy tradycyjnej kamerze nie zostały by zauważone.