W tym wyjątkowo pogodnym i urokliwym filmie Gryczełowska sportretowała pewien socjologiczny fenomen PRL: chłoporobotnika, czyli małorolnego chłopa, który posiadał zbyt mało ziemi, by utrzymać się z jej uprawy i dodatkowo zatrudniał się w przemyśle lub transporcie. Błażej Rejdak uprawia z żoną kawałek ziemi i pracuje na kolei. Przyglądamy się i przysłuchujemy człowiekowi o ogromnym harcie ducha, pogodzie i serdeczności. Rejdak jest de facto człowiekiem sukcesu. Wychowany samotnie przez matkę, sam doszedł do wszystkiego, co posiada. Zbudował dom i zapewnił utrzymanie rodzinie. Nie pozbawiony talentu gawędziarza i poczucia humoru, opowiada o swoim życiu w monologu zza kadru. Kamera zanotowała kilka sytuacji z codziennego życia głównego bohatera: naprawianie roweru na podwórku, golenie się nad miednicą w izbie kuchennej, pracę na kolei, zbieranie ziemniaków z pola. Pogodny charakter Błażeja Rejdaka objawia się w jego relacji do innych ludzi, w sposobie, w jaki opowiada o żonie i dzieciach, zwierzętach, które hoduje. Akceptuje życie takim, jakim ono jest. W ostatniej scenie patrzymy jak przerywa na moment orkę, by pobawić się z psem. Rejdak stanowi najbardziej pamiętną z chłopskich postaci, jakie pokazała w swoich filmach Gryczełowska.

W pełnym ciepła dokumencie Krystyna Gryczełowska przedstawia trudne życie Błażeja Rejdaka. Jego obraz pozbawiony jest elementów krytyki społeczno-politycznego systemu, które pojawią się w filmach następnej dekady. Bliżej mu zdecydowanie do poetyki głęboko humanistycznych dzieł Władysława Ślesickiego. Nie oznacza to jednak, że Gryczełowska nie stawia pewnej diagnozy społecznej. Przedstawiciel grupy pozornie uprzywilejowanej w systemie komunistycznym z ogromnym wysiłkiem zaspokaja podstawowe potrzeby swych bliskich. Żyjąc na skraju nędzy, trwa pozbawiony marzeń i jakiejkolwiek nadziei na zmianę. A jednak portret naszkicowany przez Gryczełowską jest pogodny, nieco melancholijny, momentami zabawny. Rejdak wydaje się pogodzony ze sobą. W końcowej części filmu bohater mówi: "Kamień obrasta w mech, a jak się go turga, to się robi cięższy. No właśnie i ja tak, panie, tak to się zbiera życie po prostu..." Rejdak odnajduje szczęście w życiu rodzinnym: w oddaniu żony, która go pokochała, choć jest mały i łysy, w miłości dzieci. Film zbudowany jest z zarejestrowanych obserwacyjną kamerą scen z życia rodziny oraz z monologu bohatera zza kadru. Urok dokumentu w dużej mierze wynika z owej snutej niespiesznie, z poczuciem humoru opowieści Rejdaka. Dzięki niej udaje się pogłębić psychologiczny portret bohatera, uzupełniając behawiorystyczne obserwacje. Kamera towarzyszy mu na polu, w pociągu i na stacjach kolejowych, podczas naprawiania roweru, zabaw z dziećmi i z psem. W filmowej wizji Gryczełowskiej Rejdak to postać pełna godności i budząca szacunek.