Nowoczesne narzędzia pracy powstają dzięki rozwojowi nauki, w wyniku przekazu wiedzy między pokoleniami. Tradycje polskiej nauki sięgają czasów Mikołaja Kopernika. Pierwsze podręczniki w języki polskim napisał Jan Śniadecki. W Polsce Ludowej wrota wyższych uczelni wreszcie otwarte są dla dzieci chłopów i robotników, w tym kobiet, dla których wzorem może być Marii Skłodowskiej-Curie. Naukowcy znajdują w powojennej Polsce korzystne warunki pracy, a ich praca ma wartości utylitarne. Między teorią a praktyką zachodzi bowiem ścisła relacja. Robotnicy inspirują badania, które podejmują akademicy, a wyniki badań pomagają usprawnić pracę w fabrykach. Nowe możliwości przypieczętowuje powołanie w 1951 roku Polskiej Akademii Nauk. Przyświeca jej marksizm, pacyfizm i internacjonalizm. Dokument powstał w okresie socrealizmu i nosi wszelkie cechy filmu zrealizowanego w tej doktrynie: obrazom rozkwitu Polski Ludowej towarzyszy zza kadru pełna patosu propagandowa narracja odczytywana przez lektora. Osiągnięcia współczesności wynikają głównie z postępowej linii partii, ale w tym wypadku znajdują fundamenty w tradycji myśli naukowej. Film zrealizował Andrzej Munk, wówczas pracownik Wytwórni Filmów Dokumentalnych i operator Polskiej Kroniki Filmowej. Komentarz do filmu napisał Artur Międzyrzecki, poeta, redaktor, tłumacz.