obejrzałam film, przeczytałam blog.
ale może zacznę inaczej: niesamowicie ucieszyły mnie polskie nominacje do Oscarów. Idę znałam, Chustkę przeczytałam (filmu nie miałam jeszcze jak obejrzeć), o Leosiu nie wiedziałam nic. No, ale skoro Oscary, plus skoro w całkiem niezłym polskim towarzystwie, to muszę dorwać, muszę obejrzeć! Dorwałam, obejrzałam, losem dziecka się zasmuciłam, rodzicom współczuję, ale... Ale Oscar? Serio?!
Dobrze tu boolion czy kula102 podsumowują: sztuczność rodziców razi (zwłaszcza taty - miałam wrażenie, że teksty powstają, bo film musi nakręcić, szkolną etiudę czy czym film miał być na starcie, nie wiem), sposób opowiadania historii jest co najmniej nudny. Jedyne emocje wywołuje zmiana rurki - scena mocna, ale nie mocna filmowo, mocna po prostu. W filmie niestety nic mocnego nie ma.
Szukając wyjaśnienia dla tej nominacji, jakiegoś "wow", na które jestem może ślepa i głucha, czytam zatem Leoblog, czytam wywiady, oglądam wywiady. I dalej nic.
Dla porównania, blog Joanny, Chustkę przeczytałam w jedną noc. Trafiłam przypadkiem, nie mogłam się oderwać. Niesamowite emocje, niesamowita opowieść, opowieść o życiu śmierci, o miłości matki do dziecka. Z niecierpliwością czekam na film, mam nadzieję, że pozwoli mi nieco tych emocji dotknąć "bardziej na żywo", bardziej wprost. Tak więc u Leosia i jego rodziców szukam niejako na odwrót - nie znalazłam w filmie, może znajdę dookoła? Niestety.
Szkoda. Wielka szkoda, i pytanie całkiem serio: jakim cudem ten film, który jest - też ktoś już wyżej wspomniał - po prostu dość kiepską studencką etiudą, jakim cudem film dostał nominację, i tyle nagród na wszelkich możliwych festiwalach? Temat, rozumiem, ale środki wyrazu podkopują mocno całość. Ani tu sztuki nie widzę, ani ekspresji. Wielkie rozczarowanie.