Jestem z rocznika 1980, więc parę lat życia za mną i z wojen w necie o mojszą rację zwyczajnie wyrosłem. Dlatego postanowiłem wrzucać jeden post per film - jako głos przedstawiciela „starszyzny” ;)

Narodziny gwiazdy to film dla mnie szczególny. Głównie dlatego, że jestem muzykiem-amatorem więc sporo rzeczy, które w filmie widać, ja widziałem - i częściowo ich doświadczyłem :)

Kluczowe jest to, jak bardzo granie muzyki wysysa energię. To jest nie do uwierzenia. Każdy z nas widział kiedyś koncert kogoś, kto wyglądał jakby go tam nie było. Brak zaangażowania widać, prawda? Znacie te kapele weselne, które po raz tysięczny grają to samo i jest im trudno wykrzesać z siebie jakikolwiek entuzjazm. No więc wyobraźcie sobie że musicie to zrobić codziennie, setki razy, w trasie. Jeśli nie podołacie zadaniu przekazania emocji - ludzie uznają koncert za słaby. Ale żeby grać tak, że aż człowieka wewnętrznie „ciary przechodzą” - naprawdę trzeba się wysilić. To niesamowity wydatek energii i emocji.

Uwaga, dalej - trochę spoilerów!

Płynnie przechodząc do filmu... Bradley wie doskonale to, co napisałem powyżej. Przeżył to setki razy. A kiedy granie po raz setny czy tysięczny tego samego przestało go bawić - musiał znaleźć źródło entuzjazmu, emocji, energii. Czyli wóda, krecha - wysokie nastroje i gramy. A po koncercie - wóda, krecha i świętujemy. Ciężki poranek, zbieranie się w sobie, wieczorem koncert, więc żeby dać radę - wóda i krecha. Przy tym wszystkim ludzie ciągle czegoś chcą. Jeśli masz image sceniczny wariata, to oczekują że zawsze będziesz wariatem. A skoro jesteś znany to Twoim obowiązkiem jest być miłym i dawać autografy. I ci wszyscy ludzie mają centralnie wiadomo gdzie to, czy faktycznie jesteś wariatem, albo czy masz siłę być miłym. Mają oczekiwania. A tym trudno sprostać. Nie sprostał Kurt Cobain, Janis Joplin, Amy, Michael Hutchence, Jim Morrisson (generalnie Klub 27) i wielu innych...

Bradley to wie. Wie też, że ludzie słuchają, ale w końcu przestaną. Ally (Lady Gaga) jest dla niego szansą na nowe otwarcie, nową energię, nowy sens grania. Niestety rozwój jej kariery go rozczarowuje. Znamienne jest kiedy mówi do Ally „kiedy znów będziesz sobą”. Oczywiście różne są gusta muzyczne, ale wg mnie w filmie mamy mocne zestawienie: „prawdziwa” muzyka tworzona przez duet Bradley-Gaga vs. plastikowa, popowa tandeta, sprzedająca się co prawda - ale sztuczna do bólu. Tancerki, tleniony blond, wystudiowany image sceniczny...

Myślę, że Bradley jest też rozczarowany tym, że właśnie taka muzyka dała Ally Grammy. On się cieszy z jej sukcesu - ale wie, że ten mainstream jest jeszcze brutalniejszy, niż jego scena. Że tam człowiek to produkt, nie artysta, i że będzie eksploatowany jak długo i mocno się da, bez większego względu na to, co Ally naprawdę będzie chciała.

Bo Bradley wie, że Ally po pewnym czasie się zmęczy. Że tymczasowe zachłyśnięcie sukcesem nie wyjdzie jej na dobre. Bo po pewnym czasie zatęskni za samą sobą, ale będzie już uformowanym produktem, którego zmienić nie sposób. Patrząc w „realu” - pomyślcie o Britney, jak ją sformatowano, jak się rozbiła i jak ciężko jest jej wrócić.

Bradley to wszystko wie. Wie też, że zapewne wróci do nałogu. Widzi, że nie jest w stanie zatrzymać Ally, bo przecież kto by kochanej osobie zakazał wielkiego sukcesu? Według mnie, tu nie zazdrość Bradleya brała górę - a jego troska o Ally. I wewnętrzne przekonanie, rosnące z dnia na dzień, że jej nie jest w stanie pomóc, a wręcz może zaszkodzić.

Czy finałowa jego decyzja jest uzasadniona? Dla mnie tak, chociaż nie w pełni. Biorę jednak poprawkę na to, że oglądam film na wygodnym fotelu, a w takich okolicznościach łatwo jest być mądrym za innych ;) Gorzej jest, jak samemu człowiek zmaga się z depresją czy strachem. Wtedy mądrym dla samego siebie jest być trudno.

Film ma piękny soundtrack, pomijając popowe dokonania Ally w trakcie rozwoju jej kariery ;) Aktorsko - bardzo fajnie, Sam Elliott jak zwykle w formie :) Całość robi wielkie wrażenie, przy czym nie jest to klasyczne love-story. Jest tu owszem historia miłości, ale dla mnie - jeszcze bardziej - historia jak współczesność i komercjalizacja potrafi zmielić człowieka. Pod tym kątem film jest dość przerażający. Uważam jednak że należy go zobaczyć - to duże przeżycie.