z cyklu:

paris is burning,

się tli,

a bezpowrotnie,

or is this me, john wayne,

full kontakt,

wrze gąszcz od środka,

je suis very, very fatigue dzisiaj,

jednak rację miał niejaki john albo inny paul - working class hero is something to be..

na zawsze,

a nie, że jakieś tam, nie wiem,

albo inny marwel.

słowem, z życia w sprincie 2cztery7 na tamtejszym bruku ze wszystkimi otworami napozapychanymi a pełnymi stuków - dramaturgia tak zwanej zaciskającej się u szyi bohaterki pętli - zdąży czy nie zdąży, wróci czy nie wróci - czekając na coś co nieuchronnie nastąpi, a - w myśl prawa murphy'ego - bo nastąpić musi.

przeto wrażenia me porównywalne z filmem Krishna z roku 2015 bodajże - albo ze sceną otwierającą Poszukiwaczy Zaginionej Arki - wewnętrzne oscyloskopy na granicy parametrykalnego szaleństwa nie wytrzymują ciśnienia - że wciąż narasta, gotuje się, kipi i chlupta aż do spodziewanego a spektakularnego kolektywnie i indywidualistycznie - w warunkach tak zwanej doniosłej doczesności rangi nieomal najniższej - total mental brejkdałn dizastera,

czyli p jerdolnięcia.

reasumując - jeden z najbardziej najlepszych filmów akcji jakie przypercepowałem w tej dekadzie.