Najlepsze w ''Na krawędzi nieba'' jest to, że nie jest tu nic
schematycznego, banalnego, przewidywalnego, a całość tak
prawdę mówiąc, to ''matematyka życia'' w której każdy z nas
uczestniczy, a rzadko kiedy zastanawia się nad tym, kim tak
na prawdę są ci których gdzieś po drodze mijamy, czy
kiedykolwiek nasze szlaki spotkają się, a jeżeli już, to jak
ogromny może mieć to wpływ na nas samych. Bo przecież
ciągle kogoś poznajemy, czyli ciągle zmieniamy życie swoje i
innych.
Każdy posiada jakąś historię. Ten film udowadnia tylko, jak
blisko możemy być celu nie zdając sobie jednocześnie nawet
z tego sprawy. Ale dzieło Akina to również pokazanie jak każdy
z nas jest blisko śmierci. Głupotą byłoby zaprzątać sobie tym
głowy w momencie kiedy nie jest na to czas i pora.
Ta konkretna opowieść jest kapitalnie łączona w całość.
Reżyser umiejętnie zadbało o to, abyśmy przeżywali podróż
bohaterów wraz z nimi samymi i nie jest to tylko na zasadzie
chłonięcia obrazu. Najważniejsze osoby dokonują trudnych
wyborów życiowych. Nie boją się zaryzykować, nie boją się
walczyć o swoje sprawy, racje, poglądy, odmienność, jakże
wewnętrznie rozdarci, szukają swojego miejsca na Ziemi. Nie
boją się być szczęśliwi i dawać szczęście innym. Oczywiście
życie jak wiadomo bywa często okrutne. Ale czy można
siedzieć bezczynnie z założonymi rękoma?
Fatih Akin bazuje tu na różnych kulturach europejskich. Ściera
poglądy odmiennych nacji, ale robi to w sposób
bezpretensjonalny i zupełnie pozbawiony nachalności.
Nostalgia w jakiej tkwią bohaterowie, przemieszczanie się w
świecie, ich kręte ścieżki, budowanie emocji na naturalności,
krzyżowanie ich historii, bezsilność w połączeniu z
bezsensownością, a to wszystko bardzo sprawnie zapętlone,
aby w finale jeszcze bardziej dać nam do myślenia i gdzieś
tam po drodze symboliczne sceny z trumnami, to istne
mistrzostwo reżyserii.
Może trochę zbyt ciche są tu emocje niektórych postaci, ale za
to dobór i gra aktorów kapitalna! Tak samo jest z muzyką. Tak
jakby jest jej tu niewiele, ale za to jak ona brzmi. Kompozycja
pierwsza klasa.
''Na krawędzi nieba'' to kino ambitne i wcale nie ciężkie, ale
przede wszystkim naturalne i nieudawane. To film zarówno o
życiu jak i o śmierci. To film uruchamiający własny punkt
widzenia, wyzwalający własne interpretacje. To film bardzo
dobry, a przynajmniej u mnie. To film, który szczerze mogę od
siebie polecić lubującym się niebanalności i czymś co nie ma
nic wspólnego ze zwykłą rozrywką.
To film na murowane 8/10.
Pozdrawiam