Zauważyłem, iż osoby które miały do czynienia z powieścią
Steinbecka, bardzo chwalą sobie ekranizację Sinise, głośno
twierdząc, że film ten, jest bardzo dobrym jej
odzwierciedleniem. Ja niestety mogę wypowiedzieć swoje
zdanie, tylko i wyłącznie poprzez pryzmat kina.
Mam wrażenie, że Gary Sinise zrobił nazbyt skromną nowelę
filmową, bo czegoś mi jednak w niej brakowało, co nie
znaczy, że nie wykonał swojej roboty dobrze. Przeciwnie.
Fabuła bowiem skupia się na prostych, ale jakże
szlachetnych odruchach człowieczeństwa, bo przedstawia
poświęcenie i przyjaźń, na całe szczęście w sposób mało
wyniosły. Ukazuje prostotę życia i zaparte dążenie do celu
Georga, który ciągnie za sobą ''balast'' jakim jest Lennie.
Pomiędzy dwójką bohaterów wytwarza się unikatowa więź
przyjaźni, chociaż ten stąpający twardo po ziemi, czyli George,
zdaje sobie sprawę z odpowiedzialności jakiej się podjął.
Czasy w jakich rozgrywa się akcja filmu, to czasy bardzo
wrogie i trudne, a marzenia takich jak ta dwójka, stają się
dalece odległe. Dla kogoś takiego jak Lennie, dużego
dziecka, mającego więcej siły niż rozumu (dosłownie), każdy
zakamarek świata staje się pułapką. Z kimś takim jak on
niełatwo jest ''współżyć''. Trzeba umiejętnie nim kierować, a to
graniczy wręcz z cudem. Lennie'mu jest bowiem ciężko
zapanować nad swoimi emocjami, a wyznacznikiem tego,
jest czyn, którego się dopuszcza. George wówczas, staje
zapewne przed najtrudniejszym wyborem w swoim życiu. Czy
emocje i tym razem wygrają z umysłem?
Prostota w przekazie, piękno oraz smutek ponad puszenie się
i bezpretensjonalność historii, to jednak nie największe atuty
tego dramatu. Do nich należy gra czołowej dwójki aktorów.
O ile Gary Sinise ze swoim opanowaniem i trzeźwością
umysłu wypadł tu na prawdę dobrze, o tyle John Malkovich
zrobił to z podwojoną siłą! Stworzył nie tyle autentyczną co
wręcz niezapomnianą kreację, których dziś w kinie na próżno
przychodzi nam szukać. Wszechstronność, elastyczność,
pełne oddanie, w końcu wiarygodność, stawiają go wśród
najlepszych artystów scenicznych i ekranowych. Mam
wrażenie, że ten wyjątkowy człowiek, byłby w stanie zagrać
wszystko, nawet skrzypiące krzesło :)
Nie często trafia się na tak charakterystyczną postać w filmie
jaką tworzy Lennie. Do głowy przychodzi mi teraz DiCaprio w
''Co gryzie Gilberta Grape'a'', Hoffman w ''Capote'' czy Hanks w
''Forrest Gump''. To kreacje, których nie da się ani zapomnieć,
ani tym bardziej ominąć. To kreacje wyjątkowe pod każdym
względem. Tylko oryginalne historie, doskonała reżyseria oraz
aktorzy z charakterem, mogą urodzić taki sukces. Dlatego też
ci wymienieni, a także Malkovich od wielu lat są w czołówce
moich ulubionych ludzi ekranu o niepowtarzalnym talencie.
Śmiem twierdzić, że Lennie swoją osobowością, przyćmił
kumpla Georga, a może i nawet sam scenariusz.
''Myszy i ludzie'' to na prawdę kawałek dobrego obrazu w
którym przeplata się piękno i prostota ze smutkiem, a
wszystko to podkreślone jest całkiem niezłą muzyką. 7/10.
Pozdrawiam