Do tej pory byłem pewien, że Matrix jest arcydziełem. Okazał się plagiatem. Łatwo przyswajalną wersją mrocznego miasta. Doprawdy po obejrzeniu tego filmu, dzieło Wachowskich straciło w moich oczach. Powiem więcej - wizualnie pewne sceny były nawet lepsze, dla mnie.
Film również fabularnie stoi na wysokim poziomie, akcja rozgrywa się w sposób, który pozwala dojść do Niełatwej myśli przewodniej bez najmniejszej zbędnej chwili (obejrzałem go tylko raz).
Nie tylko na temat filozofii "jaskiniowej" ale również o samej psychice człowieka. To jak najdrobniejsze trybiki naszego życia są kreowane, w całokształt zegara, a mimo to jakiej wciąż trzeba dokonywać selekcji w rozkładzie osobowości i pamięci człowieka, by go "hodować" i kontrolować.
W ogóle konwencja z obcymi, z przewagą indywidualizmu nad "zbiorową świadomością" wieczną nocą, zatrzymywaniem czasu, światem-dyskiem (do ukazania całokształtu tego "miniświata" byłem przekonany,, że akcja toczy się na ziemi). No cóż - sama pomysłowość. Pewnie dawno ją podbili i zniszczyli, a ludzką pamięć schowali w probówkach, by na niej eksperymentować.
Poza tym w filmie jest jedna taka ciekawa, rzecz. Ludzie są sfabrykowani. Nie istnieją naprawdę. Są tworami obcych, coś jakby wirtualnymi osobami, bez naturalnej formy cielesnej. Poza Danielem i Obcymi, chyba nikt nie istniał tam przed stworzeniem miasta.

Nie mniej zastanawia mnie jedno pytanie. W jaki sposób główny bohater zyskał moce Nieznajomych?
Jedna z ostatnich scen mówi mi, że ten doktor - Daniel, stworzył Johna by pokonał Obcych. Był mentorem, od początku jego wykreowanej i skleconej świadomości. Ale to by oznaczało, że potajemnie uczył Johna wszystkiego o jego mocy dostrajania i o Nieznajomych, tuż pod ich okiem.

No. Nieźle się wkręciłem. Ale gdzieś musiałem wydusić z siebie te emocje. Na zdrowie :)