... a raczej czegoś innego – reżyserskiego opanowania. Ma się wrażenie,
że wszystko Saura ma pod swoją kontrolą. Nad wszystkim czuwa. Od
początku do końca wie, czego chce i po swojemu powoli posuwa się do
przodu – scena po scenie.
Owy spokój rodzi ciekawy nastrój wyciszenia sprzyjający penetrowaniu
psychiki bohaterów. Bo uczucia są wewnątrz i trzeba do nich dotrzeć.

Dużo pomysłowych scen, które na pierwszy rzut oka nie zachwycają. Bo
co... facet celebruje czynność golenia brody. Powoli kładzie płytę,
włącza gramofon, udaje się do łazienki, spogląda do lustra. My to
obserwujemy zupełnie jak fragmenty kryminalnej, wyrafinowanej zagadki.
Tak samo z wlewaniem peppermintu do kieliszka, wsypywaniem lodu... te
czynności urastają do rangi rytuału.

Sporą oryginalność osiągnięta tutaj nie tracąc wiarygodnego
przedstawiania filmowego świata. W szarą codzienność wpleciono magiczne
ujęcia prześwietlania falami rentgenowskimi szczęki jednego z bohaterów,
czy wiosłowania na środku sypialni.

Na końcu wszystko mocno się nakręca, widz się wkręca.
Dobre. Naprawdę dobre.